[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


7:42  profertur  autoritas  Cypriani,  qui  dicit  de  sacris  virginibus  vel  monialibus,  epistola  undecima:  quod  si  perseverare  nolunt,  vel  non  possunt,  melius  est  ut  nubant,  quam  ut  in  ignem  deliciis  cadant.  Sed  ratio  est  in  contrarium,  quemadmodum  etiam  determinant  canonistae,  propter  contumaciam,  et  magis  directam  voti  infractionem.  Probatur  etiam  praeterea,  vota  obligatoria  esse,  ex  dispensatione  et  solutione  illorum.  Quia  papa  non  dispensat  de  votis,  nisi  beneficio  clavium.  Unde  sequitur,  quod  ligent  conscientiam.  Restat  unum  dubium  super  eo,  quod  magistri  nostri  dicunt,  etiam  si  sint  monastica:  quia  videntur  innuere,  quod  minus  habeant  firmitatis  quam  alia.  Sed  nota,  hoc  fuisse  positum  propter  difficultatem,  quae  posset  tentare  monachos  ad  resiliendum,  sine  hoc  fraeno.  ANTIDOTUM.  In  votis  tria  haec  sunt  spectanda.  An  in  potestate  nostra  sit,  quod  vovemus;  deinde,  an  finis  vovendi  rectus  sit;  tertio,  an  quod  vovemus,  Deo  placeat.  Ubi  haec  desunt,  vel  unum  ipsorum,  vota  esse  irrita  nulliusque  momenti  constituimus.  Porro  non  esse  in  cuiusvis  manu  perpetuam  continentiam,  docet  scriptura.  Christus  enim  testatur,  non  omnes  capere  hoc  verbum  (Matth.  19,  11).  Et  Paulus  admonet,  distributa  esse  dona  Dei,  loquens  de  hoc  ipso  dono,  ut  singulare  esse  intelligamus,  quod  non  omnibus  sit  concessum  (1  Cor.  7,  7  s.).  Ideoque  ad  coniugii  remedium  confugere  iubet  omnes,  qui  uruntur.  Qui  non  potest  continere,  inquit,  uxorem  ducat.  Item:  propter  scortationem  vitandam,  quisque  uxorem  suam  habeat.  In  vovenda  autem  obedientia  monachali,  vitiosum  esse  finem,  hoc  uno  verbo  Pauli  palam  est:  quod  omnes  ἐθελοθρησκείας,  id  est,  cultus  voluntarios,  quos  homines  suo  arbitrio  instituant,  damnat.  Hoc  enim  verbo  utitur  ad  Colossenses,  ubi  interpres  reddidit  superstitionem  (Col.  2,  23).  Sic  autem  vovent  monachi  obedientiam  suis  patribus,*)  ut  hominum  figmentis  Deum  colant.  Paupertatem  hanc,  quam  vovent,  Deo  nequaquam  esse  acceptam,  imo  prorsus  displicere,  dicimus.  Iubet  enim  Deus  suo  quemque  labore  vivere.  Et  Paulus  dicit:  Qui  non  laborat,  non  manducet:  vitamque  inordinatam  vocat,  quum  quis  ex  alieno  sudore  otiosus  vivit:  ac  tales  excommunicari  praecipit  (2  Thess.  3,  10).  Deinde  voluntaria  paupertas,  quam  nobis  commendat  Deus,  haec  est,  ut  qui  dives  est,  elargiendo  sua  ad  sublevandam  fratrum  inopiam,  exemplo  Christi,  sicut  dicit  Paulus,  pauperem  se  faciat  (2  Cor.  8,  9).  Sic  autem  paupertatem  monachi  profitentur,  ut  in  otio  nunquam  esuriant,  devorent  bona  pauperum,  bene  faciendi  facultate  se  privent.  In  summa  constituimus,  vota,  1)  a  leurs  Abbez,  Prieurs  et  beaux-peres  gardiens.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci