55:376  primere  nostrae  cum  Deo  unitatis:  ac  si  diceret?  nos  in  Deo  esse  per  Christum.  Hic  est  verus  Deus.  Tametsi  hunc  locum  eludere  Ariani  conati  sunt,  et  illis  hodie  subscribunt  quidam:  hic  tamen  insigne  habemus  divinitatis  Christi  elogium.  Ariani  transferunt  hoc  ad  patrem:  quasi  apostolus  eum  rursus  praedicet  esse  verum  Deum.  Atqui  nimis  frigida  esset  repetitio.  Bis  iam  testatus  erat  verum  esse  Deum,  qui  nobis  in  Christo  innotuit:  quorsum  mox  subiiceret,  hic  est  verus  Deus?  In  Christum  vero  apposite  competit.  Postquam  enim  Christum  docuit  esse  ducem,  cuius  manu  ad  Deum  dirigimur:  nunc  amplificandi  causa  Christum  esse  Deum  illum  affirmat,  ne  procul  quaerendum  putemus.  Idque  confirmat  epithetum  vitae  aeternae.  De  uno  certe  ac  eodem  utrumque  praedicat,  quod  verus  sit  Deus,  ac  vita  aeterna.  Omitto  quod  relativum  o3xoc  ad  proximam  personam  restringi  solet.  Hoc  dico,  Christum  proprie  vitam  aeternam  vocari:  et  hunc  loquendi  morem  Iohanni  esse  perpetuum,  negari  non  potest.  Summa  est,  ubi  Christum  habemus,  nos  vero  et  aeterno  Deo  frui,  quia  non  alibi  quaerendus  sit:  deinde  nos  ita  vitae  aeternae  fieri  participes,  quia  in  patre  abscondita  nobis  in  Christo  offertur.  Vitae  quidem  origo  est  pater:  sed  fons,  ex  quo  haurire  licet,  Christus  est.  21.  Custodite  vos  ab  idolis.  Tametsi  distincta  est  sententia,  est  tamen  velut  appendix  superioris  doctrinae.  Nam  vivifica  lux  evangelii  non  tenebras  modo,  sed  nebulas  quoque  omnes  discutere  et  fugare  ex  piorum  mentibus  debet.  Nec  idololatriam  modo  damnat  apostolus,  sed  praecipit  ut  a  simulacris  ipsis  caveant.  Quo  significat  non  posse  integrum  ac  sincerum  Dei  cultum  retineri,  simulac  simulacra  appetere  homines  incipiunt.  Sic  enim  nobis  ingenita  est  superstitio,  ut  minima  quaeque  occasio  nos  contagione  sua  inficiat  Non  tam  facile  ardebit  lignum  aridum  carbone  subiecto,  quam  cito  idololatria  hominum  mentes  corripit  et  occupat,  dum  illis  materia  obiicitur.  Quis  autem  simulacra  non  videt  scintillas  esse?  Quid  scintillas  dico?  Imo  potius  faces  quae  ad  totius  mundi  incendium  sufficiant.  Quamquam  apostolus  non  de  statuis  modo  loquitur:  sed  aras  etiam  et  quaevis  superstitionum  instrumenta  comprehendit.  Ridiculi  porro  sunt  papistae  qui  hoc  ad  statuas  Iovis  et  Mercurii  et  similium  detorquent:  quasi  vero  non  generaliter  doceat  apostolus,  pietatis  esse  corruptelam,  ubi  corporea  Deo  figura  affingitur,  vel  ubi  eriguntur  ad  cultum  statuae  et  picturae.  Meminerimus  ergo  in  spirituali  Dei  cultu  ita  sollicite  manendum  esse,  ut  quidquid  nos  ad  crassas  et  carnales  superstitiones  flectere  potest,  procul  a  nobis  arceamus.