5:427  EPINICION.  Eccius  hesterno  ruber  atque  inflatus  Iaccho  Praebeat  huc  duris  terga  subacta  flagris.  1)  Huc  caput  indomitum  subdat,  verum  ante  recepta,  Qua  semper  caruit,  fronte  Cochlaeus  iners.2)  Nausea  verbosis  generans  fastidia  libris  Occluso  tacitus  iam  ferat  ore  iugum.3)  Quique  diu  latuit  sub  nomine  bubo  Pelargi,  Saevo  etiam  rostro  dura  lupata  premat.4)  Non  quia  praecipui:  sed  quod  certamine  in  isto  Signiferos  statuit  flatigiosa  cohors.  Ergo  sub  triplici  bellant  quicunque  tiara,  Totaque  se  huc  sistant  cum  duce  castra  hiio.  Astutae  vulpes,  tinctique  cruore  leones,  Et  latratorum  turba  proterva  canum.  Ordine  quisque  suo,  magni  atque  ignobile  vulgus,  Insolito  discant  subdere  colla  iugo.  At  vos  de  meliore  nota  sanctique  poetae  Musa  quibus  suaves  fundit  amoena  modos,  Magnifico  celebrem  Christi  cantate  triumphum  Carmine.  Io  paean  caetera  turba  canit.  Quod  natura  negat,  studii  pius  efficit  ardor.  Ut  coner  laudes  Christe  sonare  tuas.  1)  Be  celeberrimo  Lutheri  adversario  lo.  Eckio  non  est  quod  h.  I.  verba  faciamus.  Sufficiat  pauca  quaedam  coaeianeorum  testimonia  attulisse  quae  ad  autoris  nostri  mvectivas  illusUaudas  pertinent.  Curibtophorus  Scheurlius  in  literis  suis  d.  4.  Dec.  1540  Wormatiae  scriptis  ad  episcopum  Eichstadtiensem  haec  habet:  Ethhch  schreyben  D.  Eck  praucli  sicli  eyner  kraussen  von  dreyen  massen,  domit  der  diener  nit  ofit  einschenken  durffen.  (Soden,  Beitr.  zur  Gesch.  der  Mes.  p.  482.)  Autor  huius  epistolae  Eckii  consuetudine  satis  familiariter  tum  temporis  utebatur.  Cruciger  Bugenhagio  scribit  d.  19.  Maii  1541  ;  D.  Eccius  aliquot  iam  dies  de  curabit  febri  laborans  ex  intemperantia,  interdum  vini,  interdum-aquae,  ut  audimus,  multas  ampnoras  hauriens.  {Corpus  Mes.  IV.  306.)  Bucerus,  in  Actis  Matispon.  germanice  editis  fol.  226,  postquam  de  eiusdem  in  colloquio  illo  partibus  plura  disseruit)  haec  addit:  Sunst  ist  der  Eck  seines  Ehrgeitzes  uncl  gantz  ontheologischen,  unflatigen  Lebens  dermassen  erkandt,  auch  den  semen,  daz  man  jn  zu  solchen  iiohen  gotthchen  handein  freiiieh  nit  wurde  geordnet  haben.  Subiungimus  eius  epitaphion  a  Melanthune  compositum:  JloM.a  cpayojv  xvi  iiolla  itiusv  xai  rto'Aka  xaz  einuv,  JEv  de  tag)(p  'Exioc  yautec'  t&rixsv  erjv.  Multa  vorans  et  multa  bibens,  mala  plurima  dicens,  Eccius  hac  posuit  putre  cadaver  humo.  2)  Io.  Cochlaeus  JSIOI  imbergensis  inter  reformationis  et  reformatorum  adversarios  famosissimusplurimos  libellos  mendaciis  et  calumniis  plenos  per  tricennale  temporis  spatium  contra  eos  edidit.  Iam  1521  Wormatiae,  tum  1530  Augustae  rebus  agendis  interfuit,  et  illic  Luthero  inimicos  suscitavit,  hic  contra  Melanthonem  scripsit  et  confessionis  Augustanae  confutatio  m  edendae  operam  suam  navavit.  Cum  Calvino  primum  Hagcnoae  a.  1540  congressum  esse  vero  simile  est,  quem  certe  paucis  post  annis  acriter  et  insulse  impugnavit  peculiari  libello  contra  eius  tractatum  de  Reliquiis  edito,  a  Beza  mox,  tacente  Calvino,  lepide  et  fortiter  profligatus.  Vide  Baumti  Bezam  I.  123.  357.  Obiit  a.  1552.  3)  JBridericus  Nausea,  proprie  Gr  au  dictus,  Wirtemberg  ei  isis,  olim  Campegio  Cardinali  a  literis^  postea  Moguntiae  concionator,  postremo  Vindobonae  episcopus  a.  1541.,  obiit  a.  1552.  Plurima  fuerunt  eius  scripta  dialectica,  homiletica,  iuridica  et  polemica.  4)  Ambrosius  Pelargus,  gertnanico  suo  nomine  Storch  olim  appellatus,  Nidda  oriundus,  Hassiae  oppido,  ordini  Praedicaturum  adscriptus,  et  curiae  Trevirensis  theologus,  interfuit  concilio  Tridentino  et  obiit  a.  1557.  Varios  edidit  libellos  contra  Lutherum,  Oecolampadium,  alios.  JDe  eo  Bucerus  in  quadam  epistola  inedita  d.  d.  4.  Sept.  1540,  et  in  Archivis  Thomanis  Argentorati  asservata  sic  scribit:  Pelargum  vestrum  novi  ante  annos  multos,  hominem  et  confidentem  et  contentiosum,  a  quo  ingenio  non  audio  eum  multum  adhuc  recessisse,  eamque  etiam  vitae  privatae  disciplinam  sequi,  quae  non  sit  argumento  illum  de  restituendis  ecclesiis  valde  sollicitum  esse.  Suscepit  ille  pugnam  adversus  nos,  sed  eminus  non  cominus  dimicat,  et  videtur  instituisse  magis  adeo  ut  huic  quam  sibi  imposuit  personae  quam  ut  ecclesiae  Christi  inserviat.  Nam  omne  studium  eo  constat  ut  quaevis  nostra,  quamlibet  sint  ex  ipsa  scriptura  Dei  et  sanctissimorum  patrum  scriptis  et  observatione  deprompta,  vel  calumniosis  sophismatis  pervertat,  vel  apertis  et  impudentibus  incessat  conviciis,  caett.