[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


47:3  3  IN  EVANGELIUM  IOANNIS    attuli  sufficere  nobis  debet,  quod  evangelista  nos  in  aeterna  Dei  adyta  mittit,  ut  illic  sciamus  quasi  absconditum  fuisse  sermonem,  antequam  se  in  externa  mundi  fabrica  patefecerit.  Recte  ergo  Augustinus,  principium  hoc,  cuius  nunc  fit  mentio,  principio  carere  admonet.  Tametsi  enim  pater  ordine  prior  est  quam  sua  sapientia,  illum  tamen  sua  gloria  spoliant,  qui  ullum  temporis  punctum  imaginantur,  quo  sapientiam  suam  praecesserit.  Atque  haec  aeterna  est  generatio,  quae  ante  conditum  mundum  immenso  spatio  latuit  quidem  in  Deo  (ut  ita  loquar),  longis  annorum  successionibus  obscure  patribus  sub  lege  adumbrata,  tandem  plenius  in  carne  exhibita  fuit.  Miror  quid  Latinos  moverit,  ut  TOV  loyov  transferrent  Verbum:  sic  enim  vertendum  potius  fuisset  TO  $?i\ioc.  Verum  ut  demus  aliquid  probabile  sequutos  esse,  negari  tamen  non  potest,  quin  sermo  longe  melius  conveniat.  Unde  apparet  quam  barbaram  tyrannidem  exercuerint  theologastri,  qui  Erasmum  adeo  turbulente  vexarunt  ob  mutatam  in  melius  vocem  unam.  Et  Sermo  erat  apud  Deum.  Iam  diximus,  ita  supra  mundum  et  creaturas  omnes  locari,  et  omnibus  saeculis  priorem  statui  Dei  filium.  Verum  simul  haec  loquutio  distinctam  illi  a  patre  hypostasin  attribuit.  Absurde  enim  diceret  evangelista,  semper  cum  Deo  vel  apud  Deum  fuisse,  nisi  propria  quaedam  illi  subsistentia  in  Deo  foret.  Ergo  ad  refellendum  Sabellii  errorem  valet  hic  locus,  quia  ostendit  filium  a  patre  differre.  Iam  admonui,  sobrie  in  tantis  arcanis  sapiendum  esse  et  modeste  loquendum.  Excusatione  tamen  digni  sunt  veteres  ecclesiae  scriptores,  qui  quum  aliter  rectam  et  sinceram  doctrinam  adversus  flexiloquas  haereticorum  ambages  non  possent  asserere,  voces  quasdam  excogitare  coacti  sunt,  quae  tamen  non  aliud  sonarent  quam  quod  alioqui  in  scripturis  traditur.  Tres  hypostaseis  vel  personas  in  una  et  simplici  Dei  essentia  subesse  dixerunt.  Nomen  hypostaseos  primo  ad  Hebraeos  capite,  in  eo  sensu  habetur,  cui  substantiae  nomen  respondet,  ut  sumitur  apud  Hilarium.  Ta  upooiunot  vel  personas  vocarunt  discretas  in  Deo  proprietates,  quae  se  mentibus  nostris  conspiciendas  offerunt.  Quemadmodum  dicit  Gregorius  Nazianzenus,  se  non  posse  unum  cogitare  quin  mox  tria  circum  aftulgeant.  Et  Sermo  erat  Deus.  Ne  quis  de  divina  Christi  essentia  scrupulus  maneat,  clare  asserit  esse  Deum.  Iam  quum  unicus  sit  Deus,  Christum  eiusdem  esse  cum  patre  essentiae,  et  tamen  in  aliquo  differre  sequitur.  Sed  de  hoc  secundo  membro  iam  dictum  est.  Quod  ad  essentiae  unitatem  spectat,  nimia  fuit  Ani  improbitas,  qui  ne  aeternam  Christi  divinitatem  fateri  cogeretur,  fictitium  nescio  quem  Deum  esse  garriebat.  Nos  autem  quum  audimus  sermonem  fuisse  Deum,  quid  est  quod  de   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci