41:1
1
CAPUT
VI.
1.
Placuit
coram
Dario,
et
praefecit
super
regnum
praesides
provinciarum
centum
et
viginti,
qui
essent
in
toto
regno.
2.
Et
super
Ulos
(essent,
atque
ut
essent
super
eos)
satrapae
tres,
quorum
Daniel
unus
(esset):
et
ut
praesides
provinciarum
illis
redderent
rationem:
et
rex
non
pateretur
damnum
(vel,
non
pateretur
rex
molestiam,
ut
alii
vertunt:
sed
quoniam
pu
significat
damno
afficere,
ideo
libenter
amplector
sensum
illum,
quod
rex
non
otii
sui
causa
aut
fugitans
laborem,
quod
tamen
poterat
ut
homo
senex,
'sed
volens
consulere
rebus
suis,
ne
quid
scilicet
periret
inter
tot
manus,
curam
triumviris
mandaverit.
Nam
in
turba
semper
est
aliqua
confusio,
ut
satis
notum
est.
Si
fuissent
igitur
tot
praesides
provinciarum,
hoc
est,
centum
et
viginti,
poterant
multa
incommoda
accidere,
et
rex
fecisset
multis
in
partibus
iacturam:
ideo
praefecit
tres
summos
illis
centum
et
viginti).
Hic
rursus
conspicere
licet
prophetam
semper
fuisse
curae
Deo,
neque
tam
privata
ipsius
ratione,
vel
privato
respectu,
quam
ut
eius
opera
et
beneficio
miseris
exsulibus,
et
captivis
aliqua
levatio
contingeret.
Deus
enim
voluit
manum
porrigere
Iudaeis
per
Danielem.
Et
possemus
ipsum
merito
vocare
manum
Dei
quae
sustinuit
Iudaeos:
quia
certum
est
Persas,
ut
erant
barbari
homines,
nihilo
clementiores
dominos
fuisse
suapte
natura,
nisi
interposuisset
servum
suum
Danielem,
qui
illis
succurreret.
Hoc
igitur
notandum
est
in
contextu
historiae,
quod
Daniel
unus
ex
tribus
summis
praefectis
electus
est
a
Dario.
Fuerat
iam
tertius
sub
rege
Beltsazar,
tametsi
ad
momentum
:
tamen
potuit
hoc
conflare
invidiam
apud
novum
regem,
quod
tantus
honor
ei
delatus
esset.
Sed
probabile
est,
fuisse
admonitum
Darium
de
rebus
illis
quas
prius
retulit
Daniel,
nempe
quod
apparuisset
manus
in
pariete,
quod
Daniel
fuisset
interpres
scripturae,
et
fuisset
quasi
e
coelis
missus
praeco
ad
denuntian-
Calvini
opera.
Vol.
XLI.
|