[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


41:302  scurum  ,  et  ideo  opus  habere  summa  attentione  efc  non  vulgari.  Primo  igitur  hoc  tenendum  est,  incipere  tempus  de  quo  nunc  angelus  loquitur,  ab  ultima  templi  vastatione.  Contigit  autem  vastatio  illa  simul  ac  promulgari  coepit  evangelium.  Deus  enim  tunc  templum  illud  deseruit,  quia  ad  tempus  conditum  fuerat,  et  erat  umbratile,  deinde  Iudaei  sic  totum  foedus  exinanierant,  ut  nulla  esset  vel  in  templo,  vel  in  gente,  vel  in  terra  ipsa  sanctitas.  Quod  restringunt  quidam  ad  vexilla  Tiberii,  quae  erexit  in  summo  templi  fastigio,  alii  ad  statuam  Caligulae,  iam  ante  dixi  videri  mihi  nimis  coactum.  Non  dubito  igitur  angelum  hic  loqui  de  templi  profanatione,  quae  contigit  post  Christum  patefactum,  ubi  scilicet  cessarunt  sacrificia,  et  umbrae  legis  abolitae  sunt.  E  tempore  igitur  quo  ablatum  fuerit  iuge  sacrificium,  id  est,  a  tempore  quo  Christus  suo  adventu  umbras  legales  abolebit,  ut  iam  fas  non  sit  Deo  offerre  illic  sacrificia.  Ab  illo  igitur  tempore.  Deinde,  a  tempore  quo  posita  fuerit  abominatio  obstupefaciens.  Nam  sequuta  est  Dei  vindicta  templi  profanationem.  Iudaei  nunquam  putassent  finem  esse  impositum  suis  caeremoniis,  sed  semper  fuissent  gloriati  in  externo  illo  cultu,  nisi  Deus  palam  et  ante  oculos  comprobasset,  sibi  non  placere  amplius  sacrificia,  nec  totum  illum  cultum  umbratilem  :  ideo  Hierosolymam  et  templum  exposuit  gentium  libidini.  Haec  igitur  fuit  abominatio  obstupefaciens  quae  posita  est,  nempe  clarum  testimonium  vindictae  Dei,  ut  Iudaei  confusi  non  amplius  iactarent  suum  templum  vel  sanctitatem  eius.  Ergo  ab  Ulo  tempore  erunt  dies  mille,  inquit,  ducenti  et  nonaginta.  Dies  hi  efficiunt  triennium  et  dimidium  annum.  Sed  non  dubito  quin  allegorice  semper  loquatur  angelus:  sicuti  antea  posuit  annum  unum,  et  duos  annos,  et  dimidium  anni,  pro  longo  temporis  tractu  et  felici  exitu,  ita  nunc  ponit  dies  mille,  ducentos,  et  nonaginta.  Et  qua  ratione?  Nempe  videmus  quid  nobis  contingat,  ubi  molestiae  aliquae  nos  urgent.  Si  aegrotus  decumbat,  non  dicet,  Hic  iam  fui  mensem  unum,  sed  agitur  annus.  Non  dicet,  Hic  fui  per  tres  dies,  sed  iam  per  triginta,  per  sexaginta  hic  misere  langueo.  Angelus  ergo  data  opera  hic  dies  posuit  pro  annis,  quasi  diceret,  Quamvis  tempus  illud  videri  possit  immensum,  et  sua  diuturnitate  possit  terrere,  et  etiam  prosternere  animos  piorum,  tamen  sustinendum  est.  Numerentur  dies  mille,  et  ducenti,  et  nonaginta,  tamen  non  est  cur  filii  Dei  in  tanto  isto  numero  desperent,  quia  semper  redire  debent  ad  illud  principium,  Si  ad  tempus  et  tempora  maneant  eos  afflictiones,  sequi  tamen  postea  dimidium  temporis.  Deinde  adiungit,  Beatus  qui  exspectaverit,  et  attigerit  usque  ad  dies  mille,  et  trecentos,  et  triginta  quinque.  In  numeris  non  sum  Pythagoricus,  et  qui  nimis  subtiliter  exponunt  hunc  locum,  nihil  aliud  quam  ineptiunt  in  suis  specula-  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci