[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


37:471  471  PRAELECTIONES  472  Nec  dubium  est,  quin  his  ludibriis  concussa  fuerit  fides  sancti  viri,  quia  saeculis  omnibus  proterva  fuit  impietas.  Illic  ergo,  etiam  post  urbem  excisam  Ieremias  peregit  cursum  suum.  Et  fieri  potest  ut  ultra  annos  quinquaginta  incubuerit  in  munus  ac  laborem  docendi.  Dicunt  fuisse  lapidibus  obrutum:  et  hoc  verisimile  est,  quia  non  minus  acriter  tunc  invectus  fuit  in  Iudaeos,  qui  transfugerent  in  Aegyptum,  quam  adhuc  salva  urbe  :  atqui  tunc  desperatio  ipsos  stimulabat  in  rabiem.  Hinc  factum  est  ergo  ut  sanctum  prophetam  occiderent  :  et  putabant  hoc  sibi  fas  esse,  quoniam  insultabat  eorum  miseriis:  sed  studebat  pervicaciam  corrigere,  quae  erat  indomabilis:  hoc  ipsi  non  reputabant.  Iam  venio  ad  summam  libri.  Quoniam  Isaias,  et  reliqui  eiusdem  aetatis  operam  magna  ex  parte  luserant,  Ieremiae  nihil  fuit  residuum,  nisi  ut  breviter  hanc  sententiam  proferret,  iam  nullum  esse  veniae  locum,  sed  instare  tempus  ultimae  vindictae,  quoniam  nimis  diu  abusi  fuerant  Dei  tolerantia,  qui  eos  sustinuerat,  qui  comiter,  imo  blande  etiam  eos  hortatus  fuerat  ad  poenitentiam,  et  testatus  fuerat  se  fore  exorabilem,  et  propitium,  modo  se  in  viam  reciperent.  Quoniam  ergo  Dei  clementia  contemptui  apud  ipsos  fuerat,  oportuit  Ieremiam  quasi  fulminare  adversus  tam  perditos  et  tam  deploratae  pervicaciae  homines.  Hoc  igitur  fuit  praecipuum  in  doctrina  eius,  actum  esse  de  regno  et  sacerdotio,  quoniam  Iudaei  toties  et  tam  diversis  modis,  et  tam  longo  tempore  provocaverant  iram  Dei,  et  respuerant  sanctas  admonitiones  servorum  eius.  Minatus  est  etiam  Isaias  suo  tempore:  sed  videmus  semper  mitigandis  terroribus  aliquam  spem  veniae  fuisse  additam,  quoties  asperius  loquutus  erat.  At  quum  abductae  essent  in  exsilium  decem  tribus,  quum  afflictum  esset  regnum  illud,  et  tamen  non  resipiscerent  Iudaei,  sed  magis  ac  magis  obdurescerent  adversus  Dei  ferulas,  necesse  fuit,  quemadmodum  iam  dixi,  ipsum  magis  praecise  cum  illis  agere.  Deus  litigaverat  per  Isaiam,  et  alios  prophetas:  per  Ieremiam  et  per  Ezechielem  reos  peregit  Iudaeos,  et  protulit  sententiam  damnationis.  Hoc  discrimen  notandum  est  inter  formam  doctrinae,  quae  habetur  apud  Isaiam  et  apud  hunc  prophetam  nostrum.  Interea  tamen,  ne  mutila  esset  doctrina,  voluit  Deus  Ieremiam  esse  praeconem  gratiae  suae  et  promissae  in  Christo  salutis.  Tamen  haec  exceptio  tenenda  est,  quod  nullam  misericordiae  spem  obtulerit,  nisi  postquam  poenas  luissent  suorum  scelerum.  Tenemus  igitur  nunc  quid  praecipue  docuerit  Ieremias.  Sed  omnia  melius  et  magis  distincte  cognoscere  poterunt  lectores  ex  continuo  tenore.  Ego  etiam  nunc  non  tracto  in  genere  quid  quaerendum  sit  in  prophetis.  Nam  hoc  argumentum  alibi  videor  expedisse.  Dico  igitur  simpliciter  Ieremiam  fuisse  a  Deo  missum,  ut  populo  ultimam   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci