2:31
[CO
2.31]
INSTITUTIONIS
CHRISTIANAE
RELIGIONIS
LIBER
PRIMUS.
DE
COGNITIONE
DEI
CREATORIS.
CAPUT
I.
Dei
notitiam
et
nostri
res
esse
coniunctas,
et
quomodo
inter
se
cohaereant.
[Inst
1.1.1.]
Tota
fere
sapientiae
nostrae
summa,
quae
vera
demum
ac
solida
sapientia
censeri
debeat,
duabus
partibus
constat,
Dei
cognitione
et
nostri.
Caeterum,
quum
multis
inter
se
vinculis
connexae
sint,
utra
tamen
alteram
praecedat,
et
ex
se
pariat,
non
facile
est
discernere.
Nam
primo
se
nemo
aspicere
potest
quin
ad
Dei,
in
quo
vivit
et
movetur
(Act.
17,
28),
intuitum
sensus
suos
protinus
convertat:
quia
minime
obscurum
est
dotes
quibus
pollemus
nequaquam
a
nobis
esse,
imo
ne
id
quidem
ipsum
quod
sumus,
aliud
esse
quam
in
uno
Deo
subsistentiam.
Deinde
ab
his
bonis
quae
guttatim
e
coelo
ad
nos
stillant,
tanquam
a
rivulis
ad
fontem
deducimur.
Iam
vero
ex
nostra
tenuitate
melius
apparet
illa,
quae
in
Deo
residet
bonorum
infinitas.
Praesertim
miserabilis
haec
ruina,
in
quam
nos
deiecit
primi
hominis
defectio,
sursum
oculos
cogit
attollere,
non
modo
ut
inde
ieiuni
et
famelici
petamus
quod
nobis
deest,
sed
metu
expergefacti
humilitatem
discamus.
Nam
ut
in
homine
reperitur
quidam
miseriarum
omnium
mundus,
ac
ex
quo
spoliati
sumus
divino
ornatu,
pudenda
nuditas
immensam
probrorum
congeriem
detegit,
propriae
infelicitatis
conscientia
unumquemque
pungi
necesse
est,
ut
in
aliquam
saltem
Dei
notitiam
veniat.
Ita
ex
ignorantiae,
vanitatis,
inopiae,
infirmitatis,
pravitatis
denique
et
corruptionis
propriae
sensu
recognoscimus,
non
alibi
quam
in
Domino
sitam
esse
veram
sapientiae
lucem,
solidam
virtutem,
bonorum
|