[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


2:34  [CO  2.34]  CAPUT  II.  Quid  sit  Deum  cognoscere,  et  in  quem  finem  tendat  eius  cognitio.  [Inst  1.2.1.]  Iam  vero  Dei  notitiam  intelligo,  qua  non  modo  concipimus  aliquem  esse  Deum,  sed  etiam  tenemus  quod  de  eo  scire  nostra  refert,  quod  utile  est  in  eius  gloriam,  quod  denique  expedit.  Neque  enim  Deum,  proprie  loquendo,  cognosci  dicemus  ubi  nulla  est  religio  nec  pietas.  Atque  hic  nondum  attingo  eam  notitiae  speciem,  qua  homines  in  se  perditi  ac  maledicti  Deum  redemptorem  in  Christo  mediatore  apprehendunt;  sed  tantum  de  prima  illa  et  simplici  loquor,  ad  quam  nos  deduceret  genuinus  naturae  ordo  si  integer  stetisset  Adam.  Nam  etsi  nemo  iam,  in  hac  humani  generis  ruina,  Deum  vel  patrem,  vel  salutis  autorem,  vel  ullo  modo  propitium  sentiet,  donec  ad  eum  nobis  pacificandum  medius  occurrat  Christus;  aliud  tamen  est  sentire  Deum  fictorem  nostrum  sua  nos  potentia  fulcire,  providentia  regere,  bonitate  fovere,  omnique  benedictionum  genere  prosequi;  aliud  vero,  gratiam  reconciliationis  in  Christo  nobis  propositam  amplecti.  Quia  ergo  Dominus  primum  simpliciter  creator  tam  in  mundi  opificio,  quam  in  generali  scripturae  doctrina,  deinde  in  Christi  facie  redemptor  apparet,  hinc  duplex  emergit  eius  cognitio:  quarum  nunc  prior  tractanda  est,  altera  deinde  suo  ordine  sequetur.  Quanquam  autem  Deum  apprehendere  mens  nostra  non  potest  quin  illi  cultum  aliquem  tribuat,  non  tamen  simpliciter  tenere  sufficiet,  ilum  esse  unum  quem  ab  omnibus  oporteat  coli  et  adorari;  nisi  etiam  persuasi  simus  fontem  omnium  bonorum  esse,  ne  quid  alibi  quam  in  ipso  quaeramus.  Hoc  ita  accipio,  non  solum  quod  mundum  hunc,  ut  semel  condidit,  sic  immensa  potentia  sustineat,  sapientia  moderetur,  bonitate  conservet,  humanum  genus  praesertim  iustitia  iudicioque  regat,  misericordia  toleret,  praesidio  tueatur,  sed  quia  nusquam,  vel  sapientiae  ac  lucis,  vel  iustitiae,  vel  potentiae,  vel  rectitudinis,  vel  sincerae  veritatis  gutta  reperietur  quae  non  ab  ipso  fluat,  et  cuius  ipse  non  sit  causa;  ut  haec  scilicet  omnia  ab  ipso  exspectare  et  petere  discamus,  eique  cum  gratiarum  actione  accepta  referre.  Nam  hic  virtutum  Dei  sensus  nobis  idoneus  est  pietatis  magister,  ex  qua  religio  nascitur.  Pietatem  voco  coniunctam  cum  amore  Dei  reverentiam  quam  beneficiorum  eius  notitia  conciliat.  Donec  enim  sentiant  homines,  Deo  se  omnia  debere,  paterna  se  eius  cura  foveri,  eum  sibi  omnium  bonorum  esse  autorem,  ut  nihil  extra  ipsum  quaerendum  sit,  nunquam  ei  se  voluntaria  observantia  subiicient;  imo  nisi  solidam  in  eo  felicitatem  sibi  constituant,  nunquam  se  illi  vere  et  ex  animo  totos  addicent.  [Inst  1.2.2.]  Itaque  frigidis  tantum  speculationibus  ludunt,  quibus  in  hac  quaestione  insistere  propositum  est,  quid  sit  Deus;  quum  intersit  nostra  potius  qualis   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci