2:33  [CO  2.33]  patent,  validissima  perspicacissimaque  acie  videmur  nobis  praediti;  at  ubi  in  solem  suspicimus,  atque  arrectis  oculis  contemplamur,  vis  illa  quae  egregie  in  terra  valebat,  tanto  fulgore  protinus  perstringitur  et  confunditur,  ut  fateri  cogamur,  illud  nostrum  in  considerandis  terrenis  acumen,  ubi  ad  solem  ventum  est,  meram  esse  hebetudinem.  Ita  et  in  reputandis  spiritualibus  nostris  bonis  contingit.  Quantisper  enim  extra  terram  non  respicimus,  propria  iustitia,  sapientia,  virtute  pulchre  contenti,  nobis  suavissime  blandimur,  et  tantum  non  semidei  videmur;  at  si  semel  coeperimus  cogitationem  in  Deum  erigere,  et  expendere  qualis  sit,  et  quam  exacta  iustitiae,  sapientiae,  virtutis  eius  perfectio,  ad  cuius  amussim  conformari  nos  oportet:  quod  antea  in  nobis  falso  iustitiae  praetextu  arridebat,  pro  summa  iniquitate  mox  sordescet;  quod  mirifice  imponebat  sapientiae  titulo,  pro  extrema  stultitia  foetebit;  quod  virtutis  faciem  prae  se  ferebat,  miserrima  impotentia  esse  arguetur.  Adeo  divinae  puritati  male  respondet  quod  videtur  in  nobis  vel  absolutissimum.  [Inst  1.1.3.]  Hinc  horror  ille  et  stupor,  quo  passim  scriptura  recitat  perculsos  atque  afflictos  fuisse  sanctos,  quoties  Dei  praesentiam  sentiebant.  Quum  enim  eos  videamus  qui  absente  ipso  securi  firmique  consistebant,  ipso  gloriam  suam  manifestante,  sic  quatefieri  ac  consternari  ut  mortis  horrore  concidant,  imo  absorbeantur,  et  paene  nulli  sint:  colligendum  inde  est,  hominem  humilitatis  suae  agnitione  nunquam  satis  tangi  et  affici,  nisi  postquam  se  ad  Dei  maiestatem  comparavit.  Eius  autem  consternationis  exempla  crebra  habemus  tum  in  iudicibus,  tum  in  prophetis  (Iud.  13,  22;  Ies.  6,  5;  Ez.  1,  28  et  3,  14),  adeo  ut  vox  illa  in  Dei  populo  usitata  foret:  moriemur,  quia  Dominus  apparuit  nobis.  Ideo  et  historia  Iob  ad  prosternendos  suae  stultitiae,  impotentiae,  pollutionis  conscientia  homines,  potissimum  semper  argumentum  a  divinae  sapientiae,  virtutis,  puritatis  descriptione  ducit.  Neque  frustra:  videmus  enim  ut  Abraham  melius  se  terram  et  pulverem  agnoscat,  ex  quo  propius  ad  conspiciendam  Domini  gloriam  accessit  (Gen.  18,  27);  ut  Elias  retecta  facie  eius  accessum  exspectare  non  sustineat  (1  Reg.  19,  13);  tantum  est  in  aspectu  formidinis.  Et  quid  faciat  homo  putredo  ac  vermis,  quum  ipsos  quoque  Cherubim  velare,  ipso  pavore,  faciem  suam  oporteat  (Ies.  6,  2)?  Hoc  scilicet  est  quod  dicit  propheta  Iesaias  (24,  23):  erubescet  sol  et  confundetur  luna  quum  Dominus  exercituum  regnaverit;  hoc  est,  ubi  claritatem  suam  extulerit  ac  propius  admoverit,  lucidissimum  quodque  prae  illa  tenebris  obscurabitur.  Utcunque  tamen  Dei  nostrique  notitia  mutuo  inter  se  nexu  sint  colligatae,  ordo  recte  docendi  postulat  ut  de  illa  priore  disseramus  loco,  tum  ad  hanc  tractandam  postea  descendamus.