50:99
99
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
II
100
bonorum
omnium
dominio
se
abdicavit,
ut
nos
sua
inopia
locupletaret.
Non
exprimit
deinde
quorsum
id
commemoret,
sed
considerandum
illis
relinquit.
Neminem
enim
latet,
hoc
exemplo
nos
ad
beneficentiam
incitari,
ne
parcamus
ipsi
nobis,
quum
fratribus
subveniendum
est.
Dives
erat
Christus
quia
Deus,
sub
cuius
manu
et
potestate
sunt
omnia:
deinde
in
humanitate
etiam
nostra,
quam
induit,
teste
apostolo
(Heb.
1,
2.
13),
haeres
universorum,
ut
qui
super
omnes
creaturas
esset
a
patre
constitutus
et
cuius
pedibus
omnia
essent
subiecta.
Pauper
autem
factus
est,
quod
possessione
abstinuit:
atque
ita
iure
suo
cessit
ad
tempus.
Videmus
quanta
eum
egestas
rerumque
omnium
penuria
excipiat
statim
a
matris
utero.
Audimus
quid
ipse
dicat
(Luc.
9,
58):
Vulpes
foveas
habent,
volucres
coeli
nidos
.'^filius
hominis
non
habet
ubi
reclinet
caput.
Ergo
paupertatem
in
se
ipso
consecravit,
ne
ipsam
amplius
horreant
fideles
sua
paupertate1):
nos
ideo
omnes
ditavit,
ne
durum
sit
nobis
detrahere
ex
nostra
abundantia
quod
in
fratres
erogemus.
10.
Et
consilium
in
hoc
do.
Consilium
hoc
imperio
opponit,
de
quo
nuper
loquutus
fuerat:
ac
si
diceret:
tantum
consulendi
vel
admonendi
causa
ostendo
quid
expediat.
Porro
haec
utilitas
non
perspicitur
sensu
carnis.
Quotus
enim
quisque
est,
cui
persuadeatur
utile
sibi
esse
spoliari,
quo
aliis
succurrat?
Est
quidem
vox
hominis
ethnici:
Quas
dederis,
solas
semper
habebis
opes:
sed
ratio
est,
quod
locatur
extra
fortunam
quidquid
amicis
donatur.
Atqui
Dominus
non
spe
praemii
nos
duci
vult,
aut
mutuae
compensationis:
verum
etiam
si
ingrati
sint
homines,
ut
perditum
videri
possit
quidquid
damus:
vult
tamen
nos
in
beneficentia
pergere.
Verum
inde
utilitas,
quod
qui
pauperi
erogat,
foeneratur
Domino,
inquit
Salomon
(Prov.
19,
17):
cuius
sola
benedictio
pluris
centuplo
aestimanda
est
quam
omnes
mundi
thesauri.
Quamquam
utile
hic
partim
capitur
pro
honesto,
vel
saltem
utile
honestate
metitur
Paulus
:
quia
turpe
fuisset
Corinthiis
retrocedere,
aut
deficere
in
medio
cursu,
quum
iam
aliquousque
progressi
forent.
Inutile
tamen
etiam
fuisset,
quia
coram
Deo
gratiam
perdidisset
quidquid
aggressi
erant
facere.
Qui
quidem
non
solum
facere.
Quum
facere
plus
sit
quam
velle,
impropria
videtur
loquutio.
Sed
velle
hoc
loco
non
simpliciter
accipitur
(ut
vulgo
solemus
loqui),
sed
notationem
habet
spontaneae
alacritatis,
quae
monitorem
non
exspectat.
Tres
enim
sunt
agendi
gradus,
ut
ita
loquar.
Agimus
enim
interdum
inviti,
sed
pudore
vel
metu
:
agimus
voluntarie,
sed
aliunde
tamen
vel
impulsi
vel
inducti:
agimus
proprio
instinctu,
quum
sponte
occu-
0
fideles.
Sua
paupertate
nos
|