50:97
97
CAPUT
VIII.
98
imitari
saltem
eorum
exemplum?
quid
autem
quod,
non
contenti
rogare
obtestationem,
et
quidem
multam
addiderunt
precibus?
inde
autem
apparet
non
defungendi
modo
causa,
sed
serio
ipsos
rogasse.
Ut
gratiam
et
societatem.
Nomen
gratiae
posuit
ad
commendandam
eleemosynam.
Quamquam
potest
varie
exponi
hoc
vocabulum:
sed
mihi
haec
simplicior
videtur
significatio,
quod,
quemadmodum
gratuito
nobis
omnia
largitur
pater
coelestis,
ita
nos
gratuitae
eius
bonitatis
imitatores
benefaciendo
esse
oporteat.
Vel
certe
quia
ex
facultatibus
nostris
erogando
nihil
aliud
quam
gratiae
eius
sumus
oeconomi.
Societas
ministerii
erat,
ut
Macedonibus
in
ministerio
esset
adiutor.
Conferebant
ipsi
de
suo,
quo
sanctis
ministraretur:
Paulum
volebant
curam
habere
colligendi.
5.
Ac
non
quatenus.
Sperabat
mediocrem
affectum
ab
illis,
qualem
praestare
quivis
Christianus
debet.
Illi
autem
superarunt
eius
exspectatione]
:
quia
non
suas
tantum
facultates
habuerunt
expositas,
sed
se
ipsos
impendere
parati
fuerunt.
Tradiderunt,
inquit,
se
ipsos
Deo
primum,
deinde
nobis.
Quaeri
potest
an
aliud
fuerit
Deo
se
tradere
quam
Paulo.
Hoc
vulgare
est,
quum
Deus
per
aliquem
mandat
vel
praecipit,
ministrum
illi
adiungi,
tam
in
potestate
iubendi
quam
in
obedientia.
Visum
est
spiritui
sancto
et
nobis,
dicunt
apostoli
(Act.
15,
28):
quum
tamen
pronuntiaret
duntaxat
tanquam
organa
quod
a
spiritu
revelatum
et
iniunctum
erat.
Rursum
(Exod.
14,
31):
credidit
populus
Domino
et
Mosi
servo
eius.
Neque
tamen
Moses
quidquam
habebat
a
Deo
separatum.
Atque
hoc
denotat
particula,
quae
mox
sequitur,
per
v
o
l
u
n
t
a
t
em
Dei.
Quum
enim
Deo
essent
obsequentes,
qui
eos
ministri
sui
consilio
regendos
tradiderat,
sequuti
sunt
hanc
rationem,
ut
Paulum
quasi
ex
ore
Dei
loquentem
audirent.
6.
Ut
adhortaremur
Titum.
Haec
vero
efficacior
est
adhortatio,
quum
se
audiunt
nomine
citari
ad
officium.
Neque
hoc
fuit
Macedonibus
invidiosum,
quod
socios
beneficentiae
habere
cuperet
Corinthios.
Excusatur
interea
Titus,
ne
existiment
Corinthii
eum
diligentius
sibi
institisse,
quasi
diffideret
de
eorum
animis.
Rogatus
enim
id
agebat
Macedonum
potius
nomine
quam
suo.
7.
Verum
quemadmodum.
Iam
circumspectus
valde
fuerat
in
cavenda
offensione,
quum
diceret,
Titum
non
tam
proprio
impulsu
quam
Macedonum
mandato
eos
sollicitasse:
nunc
vero
longius
etiam
procedit,
admonens
ne
id
quidem
exspectandum
esse,
dum
ad
ipsos
perferatur
Macedonum
legatio:
atque
id
quidem,
laudando
alias
eorum
virtutes:
ac
si
diceret,
non
modo
adiungere
vos
Macedonibus
comites
debetis,
qui
id
postulant:
sed
excellite
etiam
in
hac
parte,
quemadmodum
in
reliquis.
Sermonem
distinguit
a
fide:
quia
fieri
potest
ut
fidem
quis-
Calvini
opera.
Vol
L.
|