9:91
91
SECUNDA
DEFENSIO
n
tent.
An
non
hoc
est
spiritu
suo
Christum
spoliare,
ut
exanimis
infidelium
praeda
fiat?
Sentit
autem
medio
in
actu
se
deficere.
Itaque
complicatis
aulaeis,
lectores
ad
aliam
fabulam
reiicit,
libellum
nescio
quem
promittens
:
ubi
quam
se
dextre
expediat
nescio,
nec
moror.
Hic
quidem
quum
turpiter
tergum
obvertat,
responsione
destitui
omnes
vident.
Alios
deinde
transitus
facit,
iam
esse
manifestum,
quam
mihi
pulchre
conveniat
cum
Augustana
confessione
:
deinde
quam
callide
controversiae
scopum
transponam,
dum
certamen
non
alia
de
re
Luthero
fuisse
simulo,
nisi
ut
ostenderet
sacra
signa
et
divinitus
ordinata
non
vacuas
esse
nec
inanes
figuras,
[pag.
105]
De
priore
breviter
repeto
quod
iam
semel
attigisse
satis
erat,
in
confessione,
qualis
Ratisbonae
edita
fuit,
verbulum
non
exstare
doctrinae
nostrae
contrarium.
Si
qua
in
sensu
ambiguitas
incidat,
nullum
magis
idoneum
esse
interpretem,
quam
autorem
ipsum:
cui
etiam
id
honoris
pro
suo
merito
facile
pii
omnes
et
eruditi
deferent.
Ad
eum
si
intrepide
provoco,
quid
superest
nisi
ut
putida
iaceat
Westphali
garrulitas?
De
secundo
iterum
respondeo,
si
quid
aliud
pluris
Luthero
fuit,
quam
quod
ei
maxime
propositum
fuisse
dixi,
vix
a
probrosa
nota
posse
eum
purgari.
Nihil
frequentius
in
suis
scriptis
omnibus
inculcat,
quam
se
pro
sacramentis
pugnare,
ne
effectu
suo
nudata
frigidae
et
inanes
figurae
maneant.
Itaque
spiritus
efficaciam
externis
organis
coniunctam
esse
summa
vehementia
ubique
contendit.
Si
aliud
simulavit
quam
res
erat,
tantum
ut
suis
adversariis
odium
conflaret,
cui
probabitur
fucata
ista
criminatio?
Nec
vero
simpliciter
negavi
ultra
suis
hyperbolis
progressum
esse.
Sed
cur
tam
acriter
causam
hanc
agitaverit,
ex
eius
verbis
fideliter
retulisse
videor
:
quo
minus
veniae
Westphalus
meretur
|pag.
106]
qui
discipuli
titulo
se
venditans
non
parva
doctorem
suum
contumelia
afficit.
Quin
de
substantiali
manducatione
a
nobis
dissenserit,
atque
etiam
contentionis
ardore
ultra
iustae
moderationis
metas
evectus
quaedam
protulerit,
a
quibus
dissentio,
negare
mihi
in
animo
nunquam
fuit.
Et
quorsum
rem
a
me
libere
testatam
negare
vellem?
Tantum
de
praecipuo
disputationis
statu
agitur,
quem
Westphalus
in
substantiali
praesentia
statuit,
ut
haec
parva
tantum
accessio
sit,
sacramenta
non
inanes
esse
figuras,
sed
vera
spiritualis
gratiae
pignora,
vivaque
spiritus
sancti
organa,
quae
nihil
oculis
offerunt,
quod
non
intus
efficaciter
Deus
praestet.
Idem
frustra
probare
nititur
Oecolampadii
verbis.
Prudenter
quidem
sanctus
ille
vir
et
apte
suos
adversarios
urgebat,
quum
panem
signum
esse
corporis
non
admitterent,
nihil
aliud
restare,
nisi
ut
substantialiter
corpus
esset,
quo
scilicet
incusso
tantae
absurditatis
horrore,
ad
saniorem
sententiam
eos
adduceret.
Sed
admonitio
haec
tot
illas
ac
tam
serias
contestationes
non
delet,
|