39:90
quod
iubebat
Deus,
sed
paulo
post
lex
illa
fuit
quasi
sepulta.
Quum
ergo
hic
conqueritur
vocem
suam
non
fuisse
auditam,
non
debet
ita
generaliter
exponi
ac
si
omnibus
saeculis
lex
fuisset
spreta:
sed
perinde
est
ac
si
diceret,
Iam
olim
patres
vestri
immorigeri
fuerunt,
quia
non
manumiserunt
servos
praescripto
tempore,
hoc
est,
completo
sexennio.
Hic
locus,
ut
complures
alii,
satis
docet
quanta
fuerit
illius
populi
contumacia.
Lex
certe
de
qua
nunc
agimus
debuit
Iudaeis
esse
iucunda
quum
viderent
se
privilegio
quodam
eximi
a
communi
iure
et
praeferri
cunctis
gentibus.
Quum
ergo
viderent
hoc
testimonium
esse
insignis
Dei
benevolentiae
erga
Abrahae
semen,
debebat
haec
cognitio
ipsos
allicere
ad
servandam
legem,
quum
in
ea
agnoscerent
quod
maxime
optandum
ipsis
erat.
Sed
ut
quisque
addictus
erat
privatae
utilitati,
ita
factum
est
ut
pauperculi
opprimerentur,
et
servitus
temporalis
mutata
fuerit
in
perpetuam.
Ergo
non
mirum
est
si
statim
homines
obliviscantur
quid
rectum
sit
etiamsi
ad
momentum
visi
fuerint
aurem
praebere
Deo.
Hoc
fuit
commune
vitium
omnibus
saeculis,
ut
leges
Dei
venerint
statim
in
oblivionem
et
contemptum,
sicuti
lex
manumissionis,
quae
tamen
maxime
erat
favorabilis,
obsolevit,
ut
vidimus.
Addit,
Neque
inclinarunt
aurem
suam.
Diximus
alibi
emphaticam
esse
hanc
loquutionem
ubi
subiicitur
verbo
non
audiendi.
Nam
exprimitur
quasi
professa
malitia,
dum
scilicet
homines
aures
suas
obturant,
neque
admittunt
quod
rectum
est.
Fieri
potest
ut
quis
negligat
quod
dicitur
vel
non
intelligat:
sed
ubi
quis
data
opera
claudit
aures,
hoc
signum
est
perditae
contumaciae.
Deus
ergo
exprimere
solet
hac
loquendi
forma
pervicaciam
et
duritiem,
quae
fuit
in
veteri
populo,
quod
scilicet
respuerint
omnem
sanam
doctrinam.
Hoc
autem
diligenter
notandum
est,
quia
ubi
clare
personat
vox
Dei,
frustra
iactamus
non
assequi
nos
quid
velit:
neque
enim
obscure
loquitur,
quemadmodum
dicit
apud
Isaiam
(45,
19).
Unde
igitur
fit,
ne
doctrina
fructum
suum
apud
nos
proferat?
nempe
quia
eam
sponte
respuimus,
et
claudimus
aures,
neque
admittimus
Deum
ipsum
loquentem.
Quod
autem
accusat
Deus
patres,
ratio
est
quia
comparatio
magis
amplificat
scelus
filiorum,
qui
postquam
finxerunt
se
tangi
et
studio
pietatis,
et
sensu
misericordiae
statim
redierunt
ad
ingenium,
quemadmodum
sequitur,
Vos
autem
conversi
estis
hodie,
et
fecistis
quod
rectum
erat
in
oculis
meis
promulgando
libertatem,
quisque
proximo
suo.
Videtur
Deus
principio
laudare
populum:
et
certe
hoc
in
laude
ducendum
fuit,
quod
scilicet
populus,
postquam
admonitus
fuit,
legem
Dei
perverse
fuisse
contemptam,
se
obtulit
ad
praestandum
officium
:
sed
quia
resipiscentiae
signum
dedit
fallaciter,
et
non
praestitit
re
ipsa
quod
pollicitus
fuerat,
hinc
crimen
|