52:9
9
CAPUT
I.
autem
quam
rarae
dit
virtutis
Deum
vocantem
mox
sequi
et
constanter
usque
in
finem
pergere.
Multi
enim
tardi
sunt
et
difficiles
ad
obediendum,
plures
levitate
et
inconstantia
deficiunt.
6.
Hoc
ipsum
persuasus.
Ad
argumentum
gaudii
accedit
fiducia
in
reliquum
vitae
tempus.
Sed
dicat
quispiam:
Quid
in
tanta
naturae
imbecillitate,
inter
tot
impedimenta,
salebras,
praecipitia,
sibi
de
crastino
polliceri
ausint
homines?
Sane
hanc
fiduciam
non
de
hominum
constantia
aut
virtute
colligebat
Paulus:
sed
tantum
ex
eo
quod
Deus
suum
erga
Philippenses
amorem
declaraverat.
Atque
omnino
haec
vera
est
beneficiorum
Dei
recognitio,
quum
ex
illis
in
posterum
bene
sperandi
materiam
concipimus.
Nam
quum
testimonia
sint
tum
bonitatis
eius,
tum
etiam
paternae
erga
nos
benevolentiae:
cuius
ingratitudinis
foret,
nullam
inde
spei
et
boni
animi
confirmationem
capere?
Adde
quod
Deus
hominum
similis
non
est,
qui
fatigetur
benefaciendo,
vel
exhauriatur.
Ergo
assidua
beneficiorum
Dei
meditatione
se
exerceant
fideles,
quo
spem
futuri
temporis
foveant
et
confirment:
ac
semper
hunc
syllogismum
secum
repetant,
Deus
opus
manuum
suarum
inchoatum
non
deserit,
teste
propheta
(Jesa.
64,
7):
Nos
opus
sumus
manuum
eius:
ergo
quod
in
nobis
coepit,
perficiet.
Quum
dico
nos
esse
opus
manuum
eius,
non
de
creatione
sola
accipio:
sed
de
vocatione
qua
sumus
adoptati
in
filios.
Est
enim
nobis
electionis
nostrae
signum,
quod
Dominus
efficaciter
nos
spiritu
suo
ad
se
vocaverit.
Quaeritur
tamen
hic,
numquis
de
aliorum
salute
certus
esse
possit.
Mam
Paulus
hic
non
de
se,
sed
de
Philippensibus
loquitur,
Respondeo,
longe
aliam
cuique
de
propria
salute
certitudinem
esse,
quam
de
aliena.
Mihi
enim
spiritus
Dei
vocationis
meae
testis
est,
sicuti
singulis
electis:
de
aliis
non
habemus
testimonium,
nisi
ab
externa
spiritus
efficacia,
hoc
est
quatenus
se
gratia
Dei
usque
ad
nostram
notitiam
in
illis
exserit.
Magnum
ergo
discrimen
est:
quia
intus
manet
inclusa
fidei
certitudo,
neque
ad
alios
se
diffundit.
Sed
ubicunque
cernimus
quaecunque
divinae
electionis
indicia
apprehendi
a
nobis
possunt,
protinus
ad
bonam
spem
excitari
nos
oportet:
tam
ne
simus
in
proximos
maligni,
eosque
aequo
et
humano
car
i
ta
t
is
iudicio
fraudemus,
quam
ut
Deo
grati
simus.
Haec
autem
generalis
est
tam
in
nobis
quam
in
aliis
regula,
ut
de
viribus
nostris
diffisi,
ab
uno
Deo
toti
pendeamus.
Usque
in
diem
Iesu
Christi.
Praecipuum
quidem
est
ut
intelligas,
usque
ad
finem
certaminis:
certamen
vero
morte
finitur.
Sed
quia
sic
de
ultimo
Christi
adventu
spiritus
in
scripturis
loqui
solet,
melius
erit
extendere
progressum
gratiae
Dei
usque
ad
carnis
resurrectionem.
Tametsi
enim
qui
ex
corpore
mortali
sunt
liberati,
non
amplius
militent
cum
carnis
concupiscentiis,
sintque
extra
teli
|