47:9
9
CAPUT
I.
10
Quae
illuminat
omnem
hominem.
Praecipue
in
hoc
insistit
evangelista,
ut
Christum
lucem
esse
doceat,
ab
effectu
quem
in
se
quisque
nostrum
sentit.
Poterat
subtilius
disputare,
quod
Christus,
utpote
lux
aeterna,
fulgorem
sibi
ingenitum
habeat,
non
aliunde
accitum:
sed
nos
potius
ad
experientiam,
quam
habemus
omnes,
revocat.
Nam
quum
nos
omnes
splendoris
sui
participes
faciat
Christus,
fatendum
est
hoc
honoris
proprie
in
ipsum
solum
competere,
ut
lux
vocetur.
Caeterum
bifariam
locus
hic
exponi
solet.
Quidam
enim
notam
universalem
ad
eos
restringunt,
qui
spiritu
Dei
regeniti,
lucis
vivificae
fiunt
compotes.
Augustinus
similitudinem
adducit
ludimagistri,
qui
si
unus
in
urbe
scholam
habeat,
dicetur
omnium
magister,
etiamsi
multi
ad
scholam
non
accedant.
Ergo
hoc
comparative
dictum
accipiunt,
omnes
illuminari
a
Christo,
quia
nemo
iactare
queat,
se
aliter
quam
eius
gratia
vitae
lucem
adeptum
esse.
Sed
quum
omnes
generaliter
ponat
evangelista
qui
in
hunc
mundum
veniunt,
mihi
alter
sensus
magis
arridet:
quod
in
totum
genus
humanum
diffusi
sint
ab
hac
luce
radii,
sicuti
etiam
prius
dictum
est.
Scimus
enim
hoc
homines
prae
aliis
animantibus
singulare
habere,
quod
ratione
et
intelligentia
praediti
sunt,
quod
discrimen
recti
et
iniusti
in
sua
conscientia
insculptum
gerunt.
Nemo
itaque
est
ad
quem
non
perveniat
aliquis
aeternae
lucis
sensus.
Sed
quia
fanatici
homines
locum
hunc
temere
arreptum
longius
torquent,
ut
scilicet
inde
colligant,
omnibus
peraeque
offerri
illuminationis
gratiam,
meminerimus
hic
tantum
agi
de
communi
naturae
luce,
quae
longe
intra
fidem
subsidit.
Neque
enim
cum
toto
mentis
suae
acumine
ac
perspicacia
quisquam
hominum
in
regnum
Dei
penetrabit:
solus
est
spiritus
Chrilti,
qui
ianuam
coelorum
electis
aperit.
Deinde
meminerimus
rationis
lucem,
quam
Deus
hominibus
indiderat,
sic
obscuratam
fuisse
per
peccatum,
ut
vix
in
densis
tenebris,
adeoque
in
horrenda
ignorantia
et
errorum
abysso
exiguae
scintillae
emicent,
quae
eliam
protinus
suffocantur.
10.
In
mundo
erat.
Homines
ingratitudinis
accusat,
quod
ita
quasi
sponte
caecutierint,
ut
causa
lucis,
qua
fruebantur,
illis
incognita
fuerit.
Hoc
autem
ad
omnes
mundi
aetates
patet:
quia
antequam
manifestatus
sit
in
carne
Christus,
suam
ubique
virtutem
proferebat.
Ergo
quotidiani
illi
effectus
corrigere
debebant
hominum
torporem.
Quid
enim
magis
absurdum
quam
haurire
ex
rivo
fluente
aquam,
et
mente
non
concipere
fontem,
unde
rivus
ipse
scaturiat?
Igitur,
quod
mundus
Christum
non
cognovit
antequam
manifestaretur
in
carne,
nulla
reperietur
iusta
ignorantiae
excusatio.
Hoc
enim
eorum
ignavia
et
maligno
quodam
stupore
accidit,
qui
eum
semper
virtute
praesentem
habebant.
Summa
est,
nunquam
talem
fuisse
Christi
absentiam
|