41:9
9
IN
DANIELEM.
CAP.
VI.
io
teriore
cultu
Dei,
sed
de
professione
externa.
Si
vetitus
fuisset
Daniel
precari,
poterat
videri
necessaria
esse
haec
fortitudo,
qua
fuit
praeditus:
nunc
vero
multi
putarent
eum
fuisse
periclitatum
sine
gravi
causa,
ubi
se
ita
ad
mortem
proiecit,
quando
tantum
prohibebatur
ab
externa
professione.
Sed
quia
hic
Daniel
ipse
non
est
praeco
suae
virtutis,
sed
spiritus
per
os
eius
loquitur,
tenendum
est
placuisse
Deo
hanc
animi
magnitudinem
in
sancto
propheta.
Et
liberatio
eius
ostendit
quantopere
probata
fuerit
eius
pietas,
quia
maluerat
se
propria
vita
abdicare,
quam
mutare
aliquid
ex
sua
consuetudine,
quantum
ad
cultum
Dei.
Scimus
hoc
praecipuum
esse
sacrificium,
quod
Deus
exigit,
nempe
invocationem.
Nam
testamur
ipsum
nobis
esse
bonorum
omnium
autorem,
deinde
etiam
fidei
nostrae
specimen
edimus,
dum
ad
ipsum
confugimus,
et
in
eius
sinum
coniicimus
omnes
nostras
curas,
et
offerimus
illi
vota
nostra.
Quum
ergo
in
adoratione
et
cultu
Dei
primas
partes
obtineat
precatio,
fuit
certe
hoc
non
levis
momenti,
quod
rex
vetuit,
ne
quisquam
Deum
oraret
:
erat
illa
manifesta
et
nimis
crassa
abnegatio
pietatis.
Et
hinc
rursum
colligimus
quam
caeca
fuerit
regis
superbia,
dum
potuit
subscribere
tam
impio
et
foedo
edicto
:
deinde
quantopere
insanierint
proceres,
qui,
ut
Danielem
perderent,
ita
quantum
in
se
erat,
conati
sunt
delere
omnem
pietatem,
et
detrahere
e
coelo
Deum.
Quid
enim
reliquum
est,
ubi
existimant
homines
se
posse
carere
auxilio
Dei,
et
secure
eum
praetereunt?
Scimus,
nisi
singulis
momentis
nos
fulciat
sua
virtute,
in
nihilum
redactum
iri.
Quum
ergo
vetaret
rex
usque
ad
totum
mensem
ullam
precationem
concipere,
hoc
erat,
quemadmodum
dixi,
exigere
a
singulis
ut
Deum
abnegarent.
Ergo
Daniel
non
potuit
edicto
parere,
quin
Deo
inferret
atrocem
iniuriam,
et
deficeret
a
pietate
:
quoniam,
ut
dixi,
praecipuum
hoc
sacrificium
exigit
Deus.
Ergo
non
mirum
est,
si
Daniel
cordate
se
opposuit
sacrilego
edicto.
Iam
quod
ad
professionem
spectat,
necesse
etiam
fuit
testari
coram
hominibus
se
perstare
in
Dei
cultu.
Nam
si
quid
mutasset
ex
suo
more,
haec
erat
obliqua
abiuratio.
Non
dixisset
palam
se
Deum
contemnere
in
gratiam
Darii:
sed
ipsa
diversitas
signum
fuisset
perfidae
defectionis.
Scimus
autem
non
tantum
fidem
cordis
a
Deo
requiri,
et
interiorem
affectum,
sed
etiam
testimonium
et
confessionem
pietatis
nostrae.
Debuit
igitur
Daniel,
nisi
vellet
esse
foedissimus
apostata,
perstare
in
sancto
illo
more,
cui
assueverat.
Solitus
autem
erat
apertis
fenestris
Deum
precari.
Ergo
retinuit
cursum
suum,
ne
quispiam
obiicere
posset
illum
ad
tempus
ita
gratificatum
esse
terreno
regi,
ut
Dei
cultum
abiiceret.
Atque
utinam
doctrina
haec
nunc
ita
insculpta
esset
omnium
cordibus,
ut
decebat!
Sed
ridetur
a
multis
hoc
prophetae
exemplum,
non
qui-
|