38:9
9
IN
IEREMIAM.
CAR
VIII.
10
quum
tamen
toties
et
tam
longo
tempore
illis
fuerit
ostensum.
Nam
poterat
quispiam
excipere,
Non
mirum
est
si
iudicium
Dei
non
perspicimus:
nam
iudicia
eius
sunt
abyssus
multa.
Et
si
haec
superant
mentes
nostras,
non
est
quod
nobis
vitio
vertatur.
Atqui
propheta
hic
disserit
non
de
arcanis
iudiciis
quae
fugiunt
hominum
mentes,
sed
de
poenis
quarum
toties
fuerant
admoniti.
Quum
ergo
ita
caecutirent
in
re
clara
et
dilucida,
merito
propheta
dicit
magis
esse
insipidos
quam
grues
et
reliquas
aves
de
quibus
loquitur.
Sequitur,
8.
Quomodo
dicetis
(pro,
dicitis
:
significat
continuum
actum),
sapientes
nos
(hoc
est,
nos
sumus
sapientes),
et
lex
Iehovae
nobiscum
est
(vel,
penes
nos,
melius):
certe
ecce
frustra
aptavit
stylum
(vel,
calamum)
scriptor:
frustra
sunt
scribae.
Hic
existimant
interpretes
prophetam
dirigere
verba
ad
sacerdotes
et
falsos
prophetas,
et
reliquos
populi
duces,
quia
scilicet
sibi
superbe
arrogabant
notitiam
legis.
Sed
potest
hoc
non
minus
apte
extendi
ad
totum
populum.
Neque
enim
dubium
est
(quemadmodum
paulo
post
videbimus)
quin
a
minimo
usque
ad
maximum
iactarent
omnes
se
satis
sapere.
Itaque
existimo
prophetam
hic
contra
totum
populum
invehi,
quoniam
sine
exceptione
omnes
respuerint
eius
doctrinam,
quemadmodum
videmus
etiam
hodie
fieri.
Nam
quotusquisque
est
qui
sustineat
moneri
et
reprehendi?
omnes
dicunt
se
satis
sapere:
O,
tu
existimas
me
esse
puerum:
vel,
quemadmodum
etiam
vulgo
loquimur,
existimas
me
esse
gruem
:
scio
quomodo
vivendum
sit,
et
non
destituor
ratione.
Ita
enim
rudissimi
quique
opponunt
suam
prudentiam
et
ingenii
acumen
Deo
et
prophetis.
Haud
dubie
talis
audacia
aut
ferocia
etiam
regnabat
saeculo
Ieremiae.
Nam
quum
durius
tractaret
ipsos,
in
promptu
erat
illis
haec
exceptio:
O,
tu
agis
hic
tanquam
cum
bardis
hominibus,
quasi
lex
Dei
sit
nobis
incognita,
quasi
non
a
prima
pueritia
fuerimus
edocti
qualiter
vivendum
sit.
Nonne
Deus
in
medio
nostri
habitat?
Quum
ergo
hunc
quasi
clypeum
opponerent
Iudaei
propheticae
doctrinae,
ideo
vehementius
hic
contra
illos
insurgit,
Quomodo
dicitis
vos
esse
sapientes?
Postea
definit
qualem
sapientiae
formam
sibi
vendicent,
nempe
quod
lex
Dei
esset
penes
ipsos:
et
certe
haec
est
perfecte
sapiendi
regula,
attendere
ad
legem
Dei.
Quod
si
hoc
vere
iactassent,
nempe
se
habere
legem,
propheta
non
obiiceret
ex
opposito,
eos
bis
desipere.
Sed
quoniam
falso
hoc
sumebant,
ideo
dicit,
Quomodo?
Et
hic
interrogat
quasi
de
re
nimis
absurda,
Quomodo
ita
desipitis,
inquit,
ut
vos
putetis
sapere,
quasi
lex
Dei
sit
penes
vos?
Certe,
si
ita
est,
frustra
scripta
est
lex.
Ostenditis
enim
tota
vita
vos
nunquam
gustasse
quid
lex
Dei
nobis
|