9:88
aequalem
admissus
esset
Christus.
Expedita
erat
sanctis
patribus
ratio,
si
modo
audissent
Christum
[pag.
97]
in
mediatoris
persona
loqui.
Et
verbo
quidem
superiores
erant,
sed
quod
immundo
rostro
perperam
obtrudere
nulla
religio
erat.
Si
nondum
se
agnoscit
Westphalus,
speculum
saltem
habent
lectores,
in
quo
vivam
eius
imaginem
conspiciant.
Caeterum
neque
portenta
excogitamus,
dum
rationem
ostendimus,
qua
se
expediant
piae
mentes:
neque
aliis
imputamus
quae
domi
nostrae
nata
sunt,
dum
pravis
commentis
occurrimus,
quae
sine
iudicio
sorbenda
Westphalus
nobis
propinat.
Multo
minus
ad
prostituendam
religionem
viam
hoc
modo
sternimus,
dum
facimus,
ut
constet
indubia
Christi
verbis
fides,
coeleste
mysterium
reiectis
pravis
deliriis
reluceat,
vigeat
in
nobis
spiritualis
Christi
communicatio,
quae
totam
sacrae
coenae
efficaciam
et
fructum
complectitur.
Nono
capite
pugnaciter
contendit
Westphalus
coenam
me
exinanire,
quia
incredulos
ab
ea
inanes
et
vacuos
dimitto.
Nam
hoc
evidens
argumentum,
non
incertam
coniecturam
esse
iactat:
si
quidem
ex
verbis
meis
colligit
non
nisi
de
virtute
et
effectu
sacramenti
loqui,
quoties
rem
signo
coniunctam
esse
assero.
Confirmandi
etiam
causa
[pag.
98]
adiungit,
me
docere,
quamvis
omnibus
offerat
Dominus
suam
gratiam,
a
solis
fidelibus
recipi.
Neminem
ita
acutum
esse
arbitror,
cui
adhuc
in
mentem
veniat
ingeniosa
Westphali
ratiocinatio.
Et
quis
divinaret
gratiae
nomine
a
me
aboleri
primum
omnis
gratiae
caput
et
fontem?
Ego
enim,
ubi
de
gratuitis
Dei
beneficiis
agitur,
semper
soleo
a
Christo
incipere:
et
merito,
quia
donec
noster
fiat,
gratiis
omnibus
privari
nos
ac
destitui
necesse
est,
quarum
in
se
plenitudinem
continet.
Quam
non
cupiam
sophistice
elabi,
ex
loco
fiat
iudicium.
Generaliter
illic
dixi,
quaecunque
gratuita
dona
nobis
offert
Deus
in
aeternam
salutem,
non
nisi
fide
recipi.
Unde
conficitur,
solos
fideles
Christi
et
spiritualium
eius
bonorum
esse
participes.
Westphalus
pro
evidenti
argumento
affert
quod
nemo
ex
verbis
meis
vel
suspicari
poterat.
Tam
scite
exorsus
calumniose
doctrinam
meam
pervertit,
si
impius
ad
mensam
accedat,
iam
amplius
virtutem
non
esse
coniunctam
signis:
quod
nusquam
apud
me
reperietur.
Nam
quod
sciscitatur,
ubi
iam
manebit
verbum
Domini,
sacramentum
idem
constituens
omnibus
sive
bonis
sive
malis,
in
eadem
certe
[pag.
99]
illa
pagina
oculatis
videndum,
imo
caecis
palpandum
exposui.
Iam
in
Consensu
diserta
exceptio
posita
fuerat,
hominum
incredulitate
non
labefactari
Dei
fidem,
quin
semper
vim
suam
retineant
sacramenta,
ideoque
ex
Dei
parte
nihil
mutari:
sed
quantum
ad
homines
spectat,
unumquemque
pro
fidei
suae
mensura
accipere.
Ego
vero
quam
sollicite
caveam,
ne
Dei
veritas
ab
hominibus
pendere
credatur,
ex
lectione
|