52:87
87
EPIST.
PAULI
AD
COLOSSENSES
88
poris
unitas.
Papistae,
dum
idoli
sui
tyrannidem
probare
volunt,
ecclesiam
causantur
fore
axecpaXov,
nisi
papa
tanquam
caput
in
ea
dominetur.
Atqui
ne
angelis
quidem
hoc
honoris
concedit
Paulus;
nec
tamen
ecclesiam
truncat
suo
capite:
quia
Christus
ut
hunc
titulum
sibi
vendicat,
ita
officium
vere
exercet.
Nec
me
latet
cavillum
quo
effugiunt,
papam
caput
esse
ministeriale.
Verum
magis
augustum
est
capitis
nomen,
quam
ut
ad
hominem
quempiam
mortalem
quovis
colore
transferri
debeat,
Christi
praesertim
iniussu.
Modestius
Gregorius,
qui
Petrum
scribit
praecipuum
quidem
esse
membrum
ecclesiae,
ipsum
tamen
et
reliquos
apostolos
sub
uno
capite
esse
membra,
Epist.
92,
lib.
4.
Ipse
principium.
Quoniam
apxh
interdum
Graecis
finem
significat
quo
omnia
referuntur,
possemus
accipere,
Christum
hoc
modo
esse
apxty-
Malo
tamen
ita
resolvere
Pauli
verba,
quod
sit
principium,
quia
primogenitus
est
ex
mortuis.
Nam
in
resurrectione
est
rerum
omnium
instauratio:
atque
ita
initium
secundae
et
novae
creationis,
quia
prior
collapsa
erat
in
ruina
primi
hominis.
Quia
igitur
Christus
resurgendo
regnum
Dei
auspicatus
est,
merito
dicitur
principium:
quia
tunc
vere
incipimus
esse
coram
Deo,
quum
renovamur
ut
simus
novae
creaturae.
Primogenitus
ex
mortuis
dicitur
non
modo
quia
primus
resurrexit,
sed
quia
restituit
etiam
aliis
vitam.
Sicut
alibi
vocatur
primitiae
resurgentium
(1.
Cor.
15,
20).
Ut
sit
in
omnibus.
Inde
concludit,
ilii
competere
primatum
in
omnibus.
Nam
si
autor
est
omnium
et
restitutor,
iure
illi
deberi
hunc
honorem
constat.
Quamquam
particula
in
omnibus
bifariam
potest
accipi:
vel
in
omnes
creaturas,
vel
omni
in
re.
Sed
hoc
non
magni
refert:
quia
simpliciter
coguntur
omnia
sub
eius
imperium.
19.
Quoniam
in
ipso
placuit.
Quo
magis
firmum
sit
quod
praedicavit
de
Christo,
nunc
quoque
addit,
ita
fixum
Dei
providentia
fuisse.
Et
certe
ut
mysterium
hoc
reverenter
adoremus,
ad
fontem
illum
nos
revocari
necesse
est.
Hoc,
inquit,
Dei
consilio
factum
est
ut
inhabitet
in
eo
omnis
plenitudo.
Intelligit
autem,
iustitiae,
sapientiae,
virtutis,
bonorumque
omnium.
Nam
quidquid
habet
Deus,
id
in
filium
suum
contulit,
ut
glorificetur
in
eo:
sicut
habetur
Iohan.
5,
20.
Simul
autem
admonet,
hauriendum
esse
ex
plenitudine
Christi
quidquid
boni
ad
salutem
nostram
expetimus:
quoniam
ita
Deo
statutum
est,
non
aliter
se
ac
sua
dona
hominibus
communicare
quam
per
filium.
Perinde
igitur
est
ac
si
diceret,
Christum
esse
nobis
omnia,
extra
ipsum
nihil
nos
habere.
Unde
sequitur,
quicunqne
Christo
derogant
y
vel
imminuunt
eius
virtutem,
vel
suis
officiis
eum
spoliant,
vel
denique
ex
hac
plenitudine
guttam
delibant,
eos,
quantum
in
se
est,
aeternum
Dei
consilium
labefactare.
|