9:86  Octavo  capite  disputat  ex  absurdis,  quae  ad  refellendum  carnalis  praesentiae  figmentum  obiicio,  [pag.  92]  liquido  patere  nihil  me  minus  credere,  quam  veram  in  coena  carnis  Christi  dispensationem.  Mihi  vero  aliud  esse  respondeo,  vere  nobis  dari  Christi  corpus,  quam  sub  terrenis  elementis  sisti  eius  substantiam.  Itaque  vera  carnis  Christi  participatione  non  impedior,  quo  minus  desipere  ostendam,  qui  se  non  aliter  membra  Christi  esse  confidunt,  quam  si  panis  substantialiter  sit  Christi  corpus.  Sed  acutus  scilicet  ac  providus  homo  est  Westphalus  noster,  qui  brevi  compendio  omnibus  se  disputationum  molestiis  liberat,  ne  quam  sui  commenti  absurditatem  fas  sit  attingere.  Clara  esse  obtendit  verba:  Hoc  est  corpus  meum.  An  clariora  innumeris  locis,  qui  Deo  pedes,  manus,  oculos,  aures  attribuunt?  Veniat  nunc  anthropomorphita  quispiam,  pervicaciter  Deum  corporeum  asserat:  ne  quis  contra  hiscere  ausit,  sententias  undique  collectas  ad  probandum  Dei  corpus  ingerat:  vociferetur  nihil  esse  perplexum  in  his  verbis:  Oculi  Domini  viderunt,  Dominus  manum  suam  extulit,  ascendit  clamor  ad  aures  Domini  exercituum.  An  nos  ista  congerie  obrutos  tacere  conveniet,  ut  fanatici  homines  spiritum  in  corpus  mutent?  [pag.  93]  Certe  nec  minus  tolerabilis  est  error,  Deo  corpus  induere,  quam  corpus  Christi  exuere  sua  natura:  nec  minus  plausibilis  tot  testimoniorum  obtentus  erit,  ubi  Deus  sub  corporea  figura  se  proponit.  Itaque  nihilo  plus  coloris  habet  verbosa  in  hadparte  Westphali  iactantia,  quam  si  anthropomorphita  queratur  scripturae  esse  incredulos,  quicunque  Deum  corporeum  esse  non  putant.  Minaciter  nos  obiurgat,  quod  nobis  quaerere  permittimus  quomodo  inter  se  conveniant  scripturae  oracula,  Christum  suo  in  coelum  ascensu  localem  corporis  sui  praesentiam  nobis  abstulisse,  ut  iam  in  terra  non  habitet,  et  tamen  vere  in  coena  offerri  corpus  eius  fidelibus.  Si  quis  mentem  attendat,  nec  sua  morositate  vel  pertinacia  ianuam  praecludat  verae  intelligentiae,  facilis  occurrit  eonciliatiOj  Christum  incomprehensibili  spiritus  sui  virtute  optime  unire  res  loco  disiunctas,  ut  carne  animas  nostras  pascat,  quamvis  nec  coelum  relinquat  eius  caro,  et  nos  super  terram  reptemus.  Hic  Westphalus  nescio  quo  turbine  correptus  in  nos  invehitur,  fidem  Christo  habere  negans,  si  nobis  quaerere  permittimus  an  e  coelesti  solio  detrahendus  [pag.  94]  sit  Christus,  ut  iaceat  inclusus  sub  panis  frustulo,  si  obiicimus  panem  non  esse  proprie  corpus,  quin  Christus  peraeque  fiat  panis  atque  homo  factus  est.  Fateor  quidem  nefas  esse  Dei  mysteria,  quae  captum  rationis  nostrae  superant,  curiose  scrutari:  sed  inter  quaestionum  genera  prudenter  distinguendum  est.  Quibus  enim  labyrinthis  implicabimur,  si  neglecto  absurditatum  respectu  quidvis  absque  delectu  arripimus?  Nota  est  veterum  allegoria  de  6*