39:86
tum
est
admonitum
fuisse
regem
Zedechiam,
ut
servi
manumitterentur
ex
praescripto
legis.
Id
enim
scribitur
Exodi
21.
Voluit
Deus
exstare
aliquod
discrimen
inter
populum
quem
adoptaverat,
et
reliquas
gentes.
Nam
Deus
elegerat
genus
Abrahae
quasi
in
peculium:
aliae
autem
gentes
eius
respectu
erant
extraneae.
Ergo
voluit
hoc
ius
speciale
statuere
inter
Israelitas,
ne
perpetua
esset
servitus,
nisi
quis
forte
ultro
se
addiceret
tota
vita,
quemadmodum
legitur
15.
Deuteronomii.
Nam
si
quis
ignobili
animo
se
privaret
beneficio
legis,
dominus
perforabat
eius
aurem
subucula,
et
stigmate
illo
notatus
non
poterat
amplius
fieri
liber,
nisi
forte
incideret
in
annum
iubilaeum.
Ex
his
verbis
prophetae
colligitur
contemptum
fuisse
mandatum
illud
legis:
nam
quum
transactus
esset
septimus
annus,
non
manumittebantur
servi.
Rex
ergo
Zedechias
admonitus
populum
vocavit,
et
ex
omnium
consensu
factum
est
ut
libertas
promulgaretur,
quemadmodum
Deus
praeceperat.
Sed
id
factum
est
mala
fide
:
statim
enim
retracti
fuerunt
servi,
et
ita
accessit
ad
crudelitatem
etiam
perfidia,
quoniam
autem
oppresserant
inique
fratres
suos,
sed
periurium
cumulavit
scelus.
Nam
ex
quo
in
templo
sancte
iurarunt
se
bona
fide
manumittere
servos,
et
hac
in
re
parere
imperio
Dei,
non
servarunt
fidem.
Videmus
ergo
non
tantum
iniuriam
fecisse
fratribus
suis
quum
eos
opprimerent
perpetua
servitute,
sed
sceleste
abusos
fuisse
sacro
nomine
Dei,
quum
scilicet
solenne
sacramentum
ita
violarunt.
Nunc
dicit
Ieremias
se
missum
fuisse
ex
quo
populus
impio
illo
periurio
rursus
coepit
opprimere
servos
et
ancillas.
Dicit
ergo
sibi
mandatum
fuisse
sermonem
a
Deo
post
foedus
illud
percussum.
Foedus
vocat
pactum
illud
solenne,
postquam
revocata
fuit
in
usum
lex
Dei,
ut
non
esset
perpetua
servitus
inter
Israelitas.
Et
se
ipsum
exprimit,
percussum
fuisse
foedus
cum
toto
populo,
qui
erat
in
Ierusalem
ad
promulgandam
libertatem
ipsis.
Quidam
urb
referunt
ad
servos
et
ancillas:
sed
possumus
exponere
inter
ipsos
promulgatam
fuisse
libertatem,
non
tantum
in
praesentia,
sed
etiam
ut
postero
tempore
lex
etiam
vigeret.
Sequitur
qualis
fuerit
illa
libertas
nempe
ut
quisque
dimitteret
servum
suum,
et
quisque
dimitteret
ancillam
suam
hebraeum
vel
hebraeam
liberos
ut
ne
servirent.
Quidam
"Dy
accipiunt
in
neutro
genere,
alii
autem
transitive
accipiunt,
quemadmodum
gallice
dicimus
Qu'ils
ne
leur
fussent
plus
serfs,
ou
qu'ils
ne
se
servissent
plus
d'eux.
Quod
ad
summam
spectat
parum
refert,
si
accipimus
verbum
"Dy
pro
servire,
ita
legemus,
Ne
servirent,
vel
ne
essent
servi
ipsorum:
si
autem
accipimus
"D]/
pro
dominari,
sic
legendum
erit,
ut
ne
vir,
non
quemadmodum
prius
in
fine
versus,
ne
vir,
hoc
est,
ne
quisquam
dominaretur
in
ipsis
nempe
in
Iudaeo
fratre
suo,
vel
ne
inter
ipsos
vir
serviret,
nempe
Iudaeo
6*
|