50:85
85
CAPUT
VII.
86
solutione
supra
modum,
exundo
gaudio
in
omni
tribulatione
nostra.
&.
Etenim
quum
venissemus
in
Macedoniam,
nullam
relaxationem
habuit
caro
nostra,
sed
in
omnibus
fuimus
afflicti:
foris
pugnae,
intus
timores.
6.
Sed
qui
consolatur
humiles,
consolatus
est
nos
Deus
in
adventu
Titi.
7.
Neque
solum
in
adventu
eius,
sed
in
consolatione
quam
acceperat
de
vobis}
annuntians
nobis
vestrum
desiderium,
vestras
lacrymas,
vestrum
studium
pro
me:
ita
ut
magis
gauderem.
2.
Capaces
estote.
Iterum
a
doctrina
ad
suam
ipsius
personam
redit:
sed
hoo
tantum
consilio,
ut
Corinthios
admonendo
non
ludat
operam.
Quin
etiam
proximam
admonitionem
claudit
eadem
sententia,
qua
vice
praefationis
usus
fuerat.
Quid
enim
est
capite
nos,
vel
capaces
estote
nostri?
perinde
valet
atque
illud
dilatamini:
hoc
est,
nolite
committere
ut
pravi
affectus,
aut
sinistrae
opiniones
vos
impediant
quominus
in
animos
vestros
penetret
haec
doctrina
locumque
in
vobis
reperiat.
Nam
quum
paterno
studio
in
salutem
vestram
incumbam,
indignum
esset
me
surdis
fabulam
canere.
Nemini
fecimus
iniuriam.
Testatur
nullam
esse
causam
cur
habeant
alienatos
animos,
quia
nulla
in
re
eos
offenderit.
Tria
autem
ponit
genera
offensionum,
a
quibus
se
purum
asserit.
Primum
est
manifesta
laesio
vel
iniuria.
Secundum,
corruptela
quae
fit
per
falsam
doctrinam.
Tertium,
defraudato
aut
circumventio
in
bonis.
Haec
tria
sunt
quibus
ut
plurimum
solent
pastores
plebis
animos
a
se
alienare.
Nempe
vel
quum
petulantius
se
gerunt,
et
autoritatis
suae
praetextu
erumpunt
in
tyrannicam
saevitiam
aut
importunitatem
:
vel
quum
eos
abducunt
a
recta
via,
quibus
duces
esse
debuerant,
eosque
perversae
doctrinae
corruptelis
imbuunt:
vel
quum
alienis
bonis
inhiando,
immodicam
cupiditatem
produnt.
Si
quis
malit
brevius:
primum
est
ferocia
et
potestatis
abusus,
praeter
modum
insolescendo
:
secundum,
infidelitas
in
docendo:
tertium,
avaritia.
3.
Non
hoc
ad
condemnationem.
Quia
superior
excusatio
species
erat
expostulationis:
et
vix
fieri
potest
quin
expostulando
exprobremus:
ideo
temperat
quod
dixit.
Ego,
inquit,
ita
me
purgo,
ut
abstinere
velim
a
vestra
contumelia.
Inhumani
quidem
erant
Corinthii,
et
digni
qui
Paulo
absoluto
rei
in
eius
locum
subiicerentur:
imo
bis
rei
fierent,
ingratitudinis
nomine,
et
quod
innocentem
calumniati
fuerant.
Verum
ea
est
apostoli
moderatio,
ut
simplici
defensione
contentus
a
recriminatione
abhorreat.
Siquidem
iam
ante
dixi.
Qui
amant,
non
insectantur:
quin
potius
si
quid
peccatum
est,
vel
tegunt
dissimulatione,
vel
mansuetudine
leniunt.
Odii
enim
signum
est
exprobrandi
libido.
Itaque
Paulus,
ut
probet
sibi
nequaquam
animum
fuisse
gravandi
Corinthios,
allegat
suum
erga
eos
amorem.
|