45:83  83  HARMONIA  EVANGELICA.  84  tissimum  regem.  Neque  enim  de  eo  plus  tenuisse  probabile  est  quam  singulari  potentia  et  dignitate  fore  praeditum,  ut  populos  omnes  merito  in  sui  admirationem  et  reverentiam  converteret.  Fieri  etiam  potest,  ut  captare  voluerint  eius  gratiam  ante  tempus,  quo  sibi  propitium  ao  faventem  haberent,  si  forte  contingeret  orientali  imperio  eum  potiri.  3.  Herodes  rex  turbatus  est.  Non  ignota  erant  Herodi  vaticinia,  quibus  rex  promissus  erat  Iudaeis,  qui  res  eorum  afflictas  et  eversas  in  beatum  statum  restitueret.  Vixerat  enim  a  puero  in  gente  illa,  et  familiariter  res  eorum  didicerat.  Adde  quod  passim  vulgatus  erat  rumor  ille,  ut  vicinos  populos  minime  lateret.  Turbatur  tamen  quasi  re  nova  et  prius  inaudita:  nempe  quia  fidem  abrogans  Deo  eiusque  promissis  redemptorem  frustra  sperari  putabat,  praesertim  quum  regnum  sibi  ac  suis  stabile  stulta  confidentia,  ut  solent  superbi  homines,  finxisset.  Sed  quum  prius  sua  felicitate  ebrius  secure  contemneret  prophetias,  nunc  repente  terretur  earum  memoria.  Neque  enim  tantopere  commotus  esset  simplici  magorum  sermone,  nisi  in  mentem  venissent  oracula,  quae  prius  lusoria  nulliusque  momenti  esse  videbantur.  Ita  Dominus,  postquam  incredulos  dormire  passus  est,  repente  illis  quietem  excutit.  Quod  dicit  Matthaeus,  Hierosolymam  quoque  turbatam  fuisse,  duobus  modis  exponi  potest:  vel  quod  tumultuose  concitati  fuerint  cives  subita  rei  novitate,  etiamsi  laetum  nuntium  de  rege  sibi  nato  cupide  exciperent:  vel  quod  malis  assueti,  et  propter  diuturnam  patientiam  obducto  callo  mutationem  timuerint,  ne  qua  inde  nasceretur  maior  clades.  Sic  enim  continuis  bellis  attriti  fuerant  et  prope  consumpti,  ut  illis  misera  et  crudelis  servitus  cum  pace  coniuncta  non  tolerabilis  modo,  sed  optabilis  quoque  foret.  Unde  perspicitur,  quam  male  profecissent  sub  Dei  flagellis:  obtorpuerant  enim  stupore,  ut  iam  illis  promissa  redemptio  et  salus  quodammodo  foeteret.  Neque  enim  dubito,  quin  Matthaeus  eorum  ingratitudinem  notare  voluerit,  eo  quod  malorum  taedio  fracti  spem  ac  desiderium  gratiae  sibi  promissae  abiecerant.  4.  Convocatis  sacerdotibus.  Tametsi  de  Christo  altum  silentium  erat  in  aula  Herodis,  simul  tamen  ac  regis  mentio  iniecta  fuit  a  magis,  veniunt  in  mentem  prophetiae,  quae  in  oblivione  prius  iacebant.  Proinde  statim  coniicit  Herodes,  regem  illum,  de  quo  quaerunt  magi,  Messiam  esse  olim  divinitus  promissum.  Atque  hinc  rursum  apparet,  serio  timuisse  Herodem,  dum  ita  anxie  inquirit:  nec  mirum.  Quum  enim  meticulosi  sint  omnes  tyranni,  et  plus  illis  terroris  infligat  sua  ipsorum  saevitia  quam  aliis  incutiat,  Herodem  prae  aliis  pavidum  esse  oportuit,  ut  qui  se  adverso  Deo  regnare  sentiret.  Porro  nova  haec  inquisitio  ostendit,  quam  crassus  ante  magorum  adventum  Christi  contemptus  fuisset.