39:83
83
PRAELECTIONES
84
illi
promissa
fuerit,
tametsi
usque
ad
mortem
ipsam
tam
duriter
et
aspere
fuerit
castigatus.
Deus
ergo
hoc
symbolum
voluit
manere
in
eius
animo,
ne
prorsus
desperaret.
Nunc
ergo
intelligimus
quorsum
propheta
hoc
pollicitus
fuerit
Zedechiae,
non
quod
ipsius
referret
cum
honore
sepeliri,
sed
ut
gustum
aliquem
inde
perciperet
divinae
bonitatis
et
clementiae.
Scimus
autem
combusta
fuisse
regum
cadavera
magno
sumptu,
quum
scilicet
coacervarentur
multi
pretiosi
odores,
et
accenderetur
ignis,
et
ustularentur
corpora,
non
quod
redigerent
in
cineres
(illud
enim
non
fuit
consuetum,
sicuti
Romanis,
et
aliis
gentibus.
Nam
comburebant
cadavera
mortuorum,
deinde
colligebant
cineres).
Sed
nunquam
cadaver
hominis
fuit
eombustuin
apud
Iudaeos,
tantum
accendebant
ignem
super
cadaver,
ita
ut
tabes
amplius
non
posset
dominari
in
ipso
cadavere.
Siccabant
igitur
lenta
ustulatione
corpora
mortuorum
:
neque
id
fiebat
vulgo,
sed
in
regum
sepulturis,
quemadmodum
apparet
in
exemplo
Aza,
et
aliorum.
Dicit
igitur,
Combustionem
patrum
tuorum
comburent
te
j
et
plangent.
Heus
Domine.
Hic
posset
quaeri,
an
istae
lamentationes
Deo
probentur:
facilis
est
responsio,
prophetam
hic
non
laudare
immodicum
luctum,
et
clamores,
et
eiulatus,
quum
dicit,
plangent
te:
sed
sumpsisse
hunc
sermonem
ex
more
communi:
quasi
diceret,
Praestabunt
tibi
humanitatis
officium
in
tuis
exsequiis
quale
praestari
solet
regibus
adhuc
integris,
et
quum
illis
maneret
adhuc
prospera
fortuna.
Deus
ergo
quum
loquitur
hic
de
luctu
et
querimoniis,
non
commemorat
tanquam
virtutes
quae
placeant
vel
sint
laude
dignae:
sed
refert
quod
erat
tunc
in
communi
usu.
Caeterum
scimus,
quid
Paulus
praecipue
doceat
(1.
Thes.
4,13),
nempe
sic
temperandum
nobis
esse
a
luctu,
ut
non
simus
incredulis
similes,
qui
spem
non
habent:
Illi
enim
putant
mortem
esse
interitum
animi
et
corporis,
ita
lugent
suos
mortuos,
quasi
perditos:
deinde
etiam
obstrepunt
Deo,
et
crepant
interdum
horrendas
blasphemias.
Paulus
ergo
vult
nos
esse
moderatos
in
luctu.
Non
damnat
prorsus
omnem
luctum,
tantum
exigit
eam
moderationem,
ut
ostendamus
quid
valeat
apud
nos
spes
resurrectionis.
Interea
fieri
non
potest,
quin
in
hac
parte
modum
excedant
homines,
et
hoc
fuit
vitium
commune
fere
omnibus
saeculis,
quod
scilicet
in
mortuis
lugendis
fuerunt
ambitiosi.
Neque
enim
tantum
feruntur
genuino
affectu,
qui
amicos
vel
cognatos
lugent,
sed
quaedam
etiam
ambitio
impellit
ipsos
ut
sepeliant
cum
magno
strepitu
mortuos
suos.
Quamdiu
soli
sunt
quietos
se
continent,
ut
saltem
non
tumultuantur:
ubi
autem
prodeunt
in
conspectum
hominum,
impetus
suos
proiiciunt.
Hinc
ergo
apparet,
quod
dixi,
luctum
ipsum
esse
ambitiosum.
Sed
quia
ab
initio
mundi
hac
in
parte
peccarunt
homines,
ideo
maior
adhibenda
est
diligentia,
ut
quis-
|