9:82
cuit.
At
manna,
inquit,
et
aqua
figurae
tantum
erant.
Transigat
ut
volet
cum
Paulo:
mihi
satis
est
ex
spiritus
sancti
praescripto
sapere.
Iam
mihi
saltem
physicam
non
obiiciet.
De
coenae
mysterio
quidquam
non
audeo
concipere,
nisi
e
coelo
dictatum.
Paulus
Iudaeos
nobis
comparans,
dicit
eandem
comedisse
spiritualem
escam,
et
eundem
bibisse
spiritualem
potum
(i
Cor.
10,
3
seq.).
Clamitet
nunc
Westphalus
non
obscura
esse
verba:
Hoc
est
corpus
meum.
Mihi
apostoli
interpretatio
longe
clarius
suffragatur.
Non
enim
manna
simpliciter
spiritualem
patribus
cibum
fuisse
docet,
sed
eundem
cum
nostro,
qui
in
coena
porrigitur.
Negari
enim
non
potest,
quin
duo
illic
sacramenta
inter
se
Paulus
conferat.
Nisi
forte
idoneus
Westphalo
interpres
Paulus
non
[pag.
83]
erit,
optime
quadrat
quam
ex
eo
desumpsi
comparatio.
Atqui
nondum
carnem
induerat
filius
Dei.
Si
qua
esset
ingenuitas,
nodum
hunc
a
me
solutum
in
Commentario
fuisse
non
taceret,
ubi
dico
modum
edendi
patribus
fuisse
a
nostro
diversum,
quia
substantialis
hodie
manducatio
est,
quae
tunc
esse
non
potuit:
nempe
dum
carne
pro
nobis
immolata
Christus
nos
pascit,
ut
vitam
ex
eius
substantia
hauriamus.
Sicut
agnus
ab
origine
mundi
mactatus
fuisse
dicitur
(Apoc.
13,
8),
ita
oportuit
patres
sub
lege
spirituale
alimentum
ex
carne
et
sanguine
petere,
quibus
hodie
non
tantum
pro
ampliore
revelationis
mensura
uberius
fruimur,
sed
quia
caro
semel
in
sacrificium
oblata,
quotidie
nobis
fruenda
porrigitur.
Quod
ergo
concludit
Westphalus,
aequare
nos
figuram
veritati,
in
eo
detegitur
nimis
contumax
malitia,
quum
distinctos
a
me
notari
gradus
non
ignoret.
Cur
tamen
illi
in
mentem
venerit,
nihil
praeter
umbram
vetustis
patribus
relinquere,
valde
miror.
Etsi
enim
umbratilem
fuisse
fatemur
totam
legis
administrationem,
patres
tamen
signorum,
quibus
usi
sunt,
veritate
privare,
neque
fas
neque
rectum
est.
Quanto
melius
Augustinus,
[pag.
84]
qui
speciem
unius
symboli
ab
alterius
specie
discernens
Christum
in
medio
utrisque
communem
statuit?
Quod
dissimilium
comparatio
demonstrat,
nos
posthabita
institutionis
et
verborum
Christi
ratione,
sicuti
criminatur
Westphalus,
vacuam
eius
carne
et
sanguine
coenam
fingere,
idem
in
caput
Pauli
crimen
recidet,
qui
nobis
huius
sententiae
autor
est.
Quod
de
manna
dictum
esse
negat:
Hoc
est
corpus
venturi
Christi,
vel
de
aqua:
Hic
est
sanguis
novi
testamenti,
facilis
refutatio
est.
Nam
aut
negare
oportet
eodem
in
utroque
signo
cibum
esse
spiritualem,
aut
quod
de
pane
et
calice
profertur,
in
sacramentum
illud
legale
suo
modo
competit.
Etsi
enim
plenius
nos
Christus
carnis
suae,
in
qua
exhibitus
est,
substantia,
quam
olim
patres
sub
lege,
vivificat,
non
tamen
facit
haec
disparitas^
quin
communiter
nobiscum
facti
sint
eius
participes.
Videndum
tamen,
quam
iusta
de
causa
6
|