9:816
iam
vivimus
ex
nobis,
sed
ex
fide
filii
Dei,
ac
per
eundem
spiritum
iam
coelestibus
assidemus:
in
mundo
agentes
a
mundo
peregrinamur.
Et
quocunque
sub
axe
versemur,
quocunque
loco
simus,
quocunque
modo
accipiamur,
perinde
illa
omnia
sunt
nobis.
In
afflictionibus
praesenti
animo
sumus,
in
moerore
exsultamus,
in
vituperio
exaltamur,
in
inopia
abundamus,
in
nuditate
contegimur,
in
malis
duramus,
in
morte
vivimus.
Haec
illa
est
nimirum
vera1
et
non
fucata
sa^
pientia,
quam
ex
hac
vita
assequamur,
et
cui
neque
angeli,
neque
homines,
neque
vita,
neque
mors
quidquam
addant
vel
detrahant.
Haec
est
statio
in
qua
nobis
consistendum
est.
Nimirum
illud
est
in
tota
scriptura
a
nobis
quaerendum,
ut
Christum
vere
agnoscamus,
et
quas
in
illo
praesentes
divitias
offerat
nobis
pater.
Neque
ullus
est
apex
in
scriptura
apud
Mosen
et
Prophetas,
qui
non
illuc
nos
deducat.
Etenim
quum
in
Christo
reconditi
sint
omnes
scientiae
et
intelligentiae
thesauri,
frustra
ab
illo
nos
abduci
sinamus
nisi
sponte
a
veritatis
luce
ad
mendacii
tenebras
transverti
cogitamus.
Quamobrem
apposite
apostolus
1.
Cor.
2,
2
non
aliam
scientiam
sibi
tribuit,
quam
quod
Christum
cognoscat,
atque
illum
crucifixum.
Quamvis
enim
caro
aliter
iudicet,
cui
ista
cognitio
vilis
et
vulgaris
sit,
est
tamen
illa
nobis
abunde
quam
perpetua
vita
meditemur.
Neque
vero
operae
nos
poenitebit
>
ubi
nostrum
omne
studium
ac
mentem
ad
illius
unius
notitiae
perceptionem
contulerimus.
Nam
quid
quisquam
nostrum
iure
requirat
ad
doctrinae
coelestis
cumulum,
quam
ut
Deum
ita
cognoscat,
ut
in
ipsum
transformemur:
sacratissimam
ipsius
imaginem
in
sese
iam
insculptam
habeat,
ut
iustitiae
ipsius
particeps
evadat?
nt
regni
haeres
fiat,
ac
tandem
cumulate
illud
possideat?
Atqui
illud
constat,
et
iam
olim
ipsum
Dominum
sese
ita
intuendum
praebuisse,
ac
nuno
demum
quam
appositissime
in
facie
Christi
sui.
Quare
ab
ipso
vel
tantillum
deflectere,
vel
quavis
modo
divertere
sit
nefas.
Quin
potius
in
eo
uno
consistat
nobis
animus,
ut
ex
scriptura
cognoscere
discamus
Christum
unum,
ut
per
ipsum
recta
deducamur
ad
patrem,
in
quo
demum
cumulata
exstat
omnis
perfectio.
Hi
sunt,
inquam,
verae
hominum
sapientiae
termini,
quam
unam
sapientiam
in
hac
vita
summo
studio
perquirendam
tantum
singuli
sibi
proponant:
et
cui
neque
angelus
neque
mortalis
quisquam,
neque
vivus
neque
vita
functus
apponere
vel
detrahere
audeat.
Hic
mens
nostra
conquiescat,
ut
de
suo
ne
tantillum
quidem
admisceat,
aut
ullam
ad-
|