52:81  81  CAPUT  I.  82  deesse  nonnihil,  ut  sibi  ad  eos  instituendos  viam  sternat,  et  ampliori  doctrinae  audientiam  conciliet.  Qui  enim  se  assequutos  esse  putant  quidquid  scitu  dignum  est,  spernunt  ac  fastidiunt  quidquid  ulterius  affertur.  Hanc  igitur  persuasionem  tollit  Colossensibus,  ne  sit  illis  impedimento  quominus  libenter  proficiant,  ac  limari  patiantur  quod  est  in  illis  inchoatum.  Quam  vero  cognitionem  illis  optat?  Nempe  divinae  voluntatis.  Quo  verbo  quaelibet  hominum  commenta,  et  quasvis  speculationes  alienas  a  verbo  Dei  refutat.  Neque  enim  alibi  quam  in  verbo  quaerenda  est  eius  voluntas.  Adiungit,  in  omni  sapientia:  quo  significat  unicam  recte  sapiendi  regulam  esse  voluntatem  illam  Dei,  cuius  meminerat.  Quisquis  enim  simpliciter  ea  scire  cupit  quae  placuit  Deo  revelare,  is  demum  novit  quid  sit  recte  sapere  :  si  quid  ultra  appetamus,  id  nihil  aliud  erit  quam  desipere  modum  non  tenendo.  Per  vocabulum  auveaewc,  quod  prudentiam  vertimus,  intelligo  diiudicationem,  quae  ex  intelligentia  manat.  Utraque  spiritualis  vocatur  Paulo  :  quia  non  aliter  ad  eas  pervenitur  quam  spiritus  directione.  Animalis  enim  homo  non  percipit  ea  quae  Dei  sunt.  Quamdiu  reguntur  homines  carnis  suae  sensu,  habent  ipsi  quoque  suam  sapientiam,  sed  quae  mera  est  vanitas,  utcunque  in  ea  sibi  placeant.  Videmus  qualis  sit  theologia  sub  papatu,  quid  contineant  philosophorum  libri,  quam  sapientiam  in  pretio  habeant  profani  homines.  Sed  meminerimus,  eam  quae  sola  commendatur  a  Paulo,  inclusam  esse  in  Dei  voluntate.  10.  Ut  ambuletis  digne  Deo.  Primum  docet  quis  spiritualis  intelligentiae  sit  finis,  et  quorsum  in  Dei  schola  proficiendum  sit  :  nempe  ut  vivamus  digne  Deo,  hoc  est,  ut  appareat  in  vita  nostra  non  frustra  nos  a  Deo  fuisse  edoctos.  Quicunque  ad  hunc  scopum  non  dirigunt  sua  studia,  fieri  potest  ut  multum  sudent  ac  laborent,  sed  nihil  quam  vagantur  per  ambages,  nullo  profectu.  Deinde  admonet,  hoc  in  primis  agendum  nobis  esse,  si  velimus  ambulare  digne  Deo,  ut  totum  vitae  cursum  ad  Dei  voluntatem  conferamus,  proprio  sensu  abdicato,  cunctisque  carnis  nostrae  affectibus  valere  iussis.  Quod  etiam  iterum  confirmat,  quum  addit,  in  omne  obsequium,  vel  (ut  vulgo  loquuntur)  complacentiam.  Ergo  si  quaeritur  quaenam  sit  vita  Deo  digna:  teneatur  semper  haec  Pauli  definitio,  nempe  eam  esse  quae,  relictis  hominum  placitis,  relicto  denique  totius  carnis  ingenio,  ad  unius  Dei  obsequium  exigitur.  Hinc  sequuntur  bona  opera:  quos  fructus  a  nobis  Deus  requirit.  Crescentes  in  cognitione  Dei.  Iterum  repetit  non  eo  usque  ispsos  pervenisse  quin  novis  augmentis  indigeant.  Qua  admonitione  eos  praeparat  et  quasi  manuducit  ad  proficiendi  studium:��quo  se  promptos  ad  audiendum  docilesque  exhibeant.  Quod  autem  Calvini  opera.  Vol.  LII.