39:81  81  IN  IEREMIAM.  CAP.  XXXIV.  82  tam  mortem:  et  hoc  etiam  est  quasi  prodigii  instar,  ubi  sanguis  humanus  effunditur.  Si  quis  autem  placide  morbo  exstinguitur,  quia  illud  magis  commune  est,  non  tantopere  exhorreamus.  Deinde  conceditur  aegrotis  otium,  ut  secum  agnoscant  manum  Domini,  colligant  etiam  se  ad  spem  melioris  vitae:  deinde  confugiant  ad  misericordiam  Dei,  quod  non  saepe  contingit  in  morte  violenta.  Ergo  omnibus  hinc  inde  rite  expensis,  non  debet  videri  mirum,  quod  Dominus  mitigationem  poenae  Zedechiae  promittere  volens,  dicit,  Non  morieris  gladio,  sed  morieris  in  pace.  Mori  in  pace  est  mori  naturaliter,  quum  scilicet  nulla  vis  infertur,  sed  Deus  ipse  hommes  evocat,  ac  si  manum  illis  porrigeret.  Certum  quidem  est,  quibusdam  multo  esse  melius  occidi  gladio,  quam  si  morbo  deficerent.  Videmus  enim  plurimos  vel  phrenetide  corripi  in  lecto,  vel  contra  Deum  fremere,  vel  manere  obstinatos:  sunt  denique  horrenda  exempla,  quae  quotidie  cernuntur,  ubi  non  viget  nec  regnat  spiritus  Dei:  quia  nulla  tunc  est  in  homine  mansuetudo:  praesertim  ubi  concipit  mortis  metum,  tune  accenditur  quasi  in  rabiem  adversus  Deum.  Contra  vero,  multi  qui  ducuntur  ad  supplicium,  agnoscunt  se  merito  damnatos  esse,  et  simul  agnoscunt  poenam  illam  quae  infligitur  esse  loco  medicinae,  ut  obtineant  misericordiam  coram  Deo.  Multis  ergo  longe  optabilius  est,  violenter  mori,  quam  in  pace:  sed  hoc  accidit  culpa  hominum.  Interea,  quemadmodum  dixi,  mors  naturalis  longe  merito  praefertur  morti  violentae  et  sanguinolentae:  et  breviter  ostendi  rationem.  Res  quidem  posset  pluribus  tractari,  sed  satis  est  breviter  attingere,  quantum  locus  postulat,  summam  ipsam.  In  pace  ergo  morieris,  inquit:  deinde,  combustionibus  patrum  tuorum  comburent  te,  et  plangent  super  te,  Heus  domine.  Hic  alterum  solatium  adiungitur,  nempe  postquam  mortuus  fuerit  Zedechias,  fore  qui  ipsum  sepeliant,  non  tantum  humaniter,  sed  etiam  honorifice.  Et  sepultura  etiam  pluribus  locis  numeratur  inter  beneficia  Dei,  quemadmodum  in  vitae  nostrae  cursu  Deus  se  beneficum  ostendit  quum  bene  valemus  et  vigemus.  Nam  ut  sanitas  et  victus  qui  ad  tolerandam  vitam  satis  sit,  sunt  testimonia  amoris  Dei,  ita  sepultura  post  mortem.  Nam  sepultura  distinguit  inter  homines  et  bruta  animalia.  Si  fera  bestia  moritur,  relinquitur  eius  cadaver.  Cur  sepeliuntur  homines,  nisi  in  spem  resurrectionis,  quasi  deponerentur  in  custodia  usque  ad  tempus  restitutionis?  Ergo  sepultura  quum  symbolum  sit  immortalitatis  nostrae,  discernit  nos  a  brutis  animalibus  post  mortem.  In  ipsa  morte  nihil  differimus:  mors  hominis  et  mors  canis  non  habent  certas  notas,  quae  alterum  ab  altero  distinguant.  Ergo  post  mortem  voluit  Deus  aliquod  monumentum  restare,  ut  intelligerent  homines  quam  excellentior  sit  sua  conditio,  quam  brutorum  Calvini  opera.  Vol  XXXIX.