50:80
haec
metaphora,
per
cor
angustum
et
contractum
significari
vel
moerorem,
vel
taedium,
vel
indignationem:
cui
cor
diffusum
opponitur
pro
contrariis
affectibus.
Nihil
ergo
hic
dicit
Paulus,
quod
noa
quotidie
experiamur.
Nam
ubi
nobis
est
cum
amicis
negotium,
cor
nostrum
se
diffundit,
patent
omnes
sensus,
nihil
illic
tectum,
nihil
clausum:
imo
animus
ipse
totus
exsilit
ac
gestit
se
palam
exponere.
Hinc
fit
ut
libera
etiam
et
expedita
sit
lingua,
non
haesitet,
non
difficulter
extrahat
ex
imo
gutture
interruptas
voces:
ut
fieri
solet
quum
animus
occupatus
est
minus
laeto
affectu.
12.
Non
estis
angusti
in
nobis.
Hoc
est,
quod
non
estis
capaces
huius
meae
erga
vos
hilaritatis,
vestra
culpa
accidit.
Os
mihi
apertum
est,
ut
familiariter
agam
vobiscum:
ipse
sensus
meus
libenter
se
profunderet,
sed
clauditis
ipsi
vestra
viscera.
Vult
dicere,
corrupto
eorum
iudicio
fieri
quominus
illis
sapiant,
quae
a
se
proficiscuntur.
13.
Eandem
vero
remunerationem.
Temperat
reprehensionem
tam
blanda
filiorum
appellatione,
quam
hac
exhortatione,
qua
se
bene
adhuc
de
illis
sperare
innuit.
Eandem
remunerationem
accipit
pro
mutuo
officio.
Est
enim
inter
patrem
et
liberos
mutua
officii
repensio.
Nam
sicuti
parentum
est
alere
liberos,
instituere,
regere
consilio3
tueri:
ita
aequitas
hoc
dictat,
ut
filii
gratiam
parentibus
rependant.
In
summa,
avxtTieXapyiav,
quam
vocant
Graeci,
intelligit.
Ego,
inquit,
paternum
erga
vos
affectum
gero:
vos
mihi
vicissim
pietate
et
reverentia
praestate
filios.
Quamquam
specialis
circumstantia
notanda
est:
ut
Corinthii,
tam
humanum
patrem
nacti,
vicissim
quoque
mansuescant,
eiusque
comitatem
docilitate
sua
compensent,
ideo
iubet
eos
in
suis
visceribus
dilatari.
Vetus
interpres,
quia
non
assequebatur
Pauli
mentem,
addito
participio
habentes,
suum
magis
quam
Pauli
sensum
expressit.
In
nostra
autem
expositione
(quae
etiam
Chrysostomi
est)
nihil
est
coactum.
14.
Ne
ducatis
iugum.
Quasi
recuperata
autoritate,
liberius
iam
eos
obiurgat,
quod
se
infidelibus
adiungerent
in
externa
idololatria
socios.
Nam
hortatus
est
ut
dociles
se
exhiberent,
tanquam
patri.
Nunc
ergo
pro
iure
suo
vitium
castigat,
quo
laborabant.
Diximus
autem
in
priore
epistola
quale
esset
hoc
vitium.
Nam
quum
nihil
non
licere
sibi
putarent
in
rebus
externis:
promiscue
se
impiis
superstitionibus
polluebant.
Siquidem
infidelium
convivia
frequentando,
communicabant
profanos
et
impuros
cum
illis
ritus.
Atqui
quum
gravissime
peccarent,
sibi
tamen
videbantur
innoxii.
Ergo
hio
invehitur
Paulus
in
externam
idololatriam:
et
ab
ea
Christianos
alienos
et
immunes
esse
iubet.
Incipit
tamen
a
doctrina
generali,
ut
inde
ad
speciem
descendat.
Nam
iugum
ducere
cum
infidelibus
nihil
aliud
est
quam
operibus
infructuosis
tenebrarum
|