13:80
extrahantur,
sub
quarum
umbra
somnum
suum
dormiunt.
Quare
novum
non
est
ubi
ab
illa
parte
contradicitur
quum
de
redimendis
ad
Dei
cultum
et
obedientiam
hominibus
agitur.
Hoc
tamen
sacere
non
debet,
ut
negligentes
aut
timidi
hic
deprehendamus
Tandem
enim
ubi
tumultuati
fuerint
satis
ac
suum
furorem
despumaverint,
momento
confundi
et
cum
suo
tumore
concidere
necesse
est.
Sane
quod
ad
Deum
attinet,
omnes
illi
hominum
fremitus
et
bullae
ipsi
tantum
ludus
erunt,
ut
est
in
2.
Psalmo,
adeoque
quasi
conniventibus
oculis
ad
illorum
aestus
ipse
conticescet,
quasi
res
ea
ad
illum
non
pertineret.
Atqui
tandem
ipsius
potentia
comprimentur.
Nos
vero
eadem
illa
armati
invicto
praesidio
sustinebimur,
quidquid
adversum
nos
moliatur
Satan,
tandemque
re
ipsa
percipiemus,
Evangelium
ut
nuncium
pacis
affert
et
reconciliationem
cum
Deo,
ita
etiam
ad
pacem
inter
homines
constituendam
pertinere,
ubi
apud
Isaiam
testatur
Dominus:
Ubi
regnum
Christi
per
ipsius
doctrinam
erectum
fuerit,
futurum
ut
et
gladii
in
vomeres
et
lanceae
in
falces
transformentur.
Interea
vero
quamvis
ex
hominum
improbitate
et
pervicacia
prodeant,
quae
adversus
Evangelium
insurgunt
seditiones
et
turbae,
in
nos
ipsos
tamen
descendere
oportet,
ac
statuere,
Dominum
ita
nos
plectere
propter
nostra
ipsorum
peccata,
etsi
utatur
illis
instrumentis
quae
vere
Satanae
mancipia
esse
constet.
Vetus
est
illa
querimonia,
qua
in
Evangelium
derivata
est
omnium
malorum
causa,
quae
humano
generi
pridem
incumbunt.
Constat
siquidem
ex
historia,
iam
ab
ipso
initio
quo
Christianismus
per
orbem
spargi
coeperat,
vix
ullum
fuisse
angulum
qui
non
extremis
malis
premeretur.
Bellorum
motus
exstabant
continui
cuiusdam
incendii
instar,
quo
universa
conflagraret.
Diluvies
hinc
illinc
pestes
et
fames:
extrema
et
rerum
omnium
et
ordinum
inversio,
quasi
orbis
terrae
in
se
ipsum
commissus
plane
dissiliret
et
confringeretur.
Idem
prorsus
accidit
hoc
saeculo,
ex
quo
Evangelium
coepit
emergere:
miserabilis
quaedam
exstitit
rerum
omnium
facies,
ut
passim
volitet
illa
querimonia,
nos
scilicet
infelicissimo
saeculo
natos
esse,
ac
perpauci
non
sub
tanta
mole
fatiscant.
Atqui
dum
vulnera
illa
persentimus,
et
ad
manum
ferientis
attendere
oportuit
et
ad
causam:
quaenam
illa
porro
sit
neque
adeo
obscurum
est,
neque
perceptu
difficile.
Constat
verbum
Dei
per
quod
ad
viam
salutis
perducimur
incomparabilem
thesaurum
esse
:
Excutiamus
vero
nos
ipsos,
quam
reverenter
nempe,
uti
ab
ipsius
autore
oblatum
nobis
est,
ita
etiam
a
nobis
admissum
sit.
Quando
igitur
ita
vilescit
apud
nos
quod
est
apud
illum
tanti
momenti,
quis
non
iustissimum
agnoscat,
qui
nostram
ingratitudinem
ita
vicissim
ulciscatur?
Audimus
et
illud
Christi
apud
Lucam:
servum
qui
teneat
voluntatem
Domini,
neque
illam
opere
praestat,
|