47:8
8
obstat,
quod
evangelii
praedicatio
Christo
commissa
fuit,
ut
sibi
ipse
testis
esset.
In
hunc
enim
finem
spectabat
Ioannis
praeconium,
ut
ad
Christi
doctrinam
et
miracula
attenderent.
Missus
a
Deo.
Vocationem
Ioannis
non
confirmat,
sed
obiter
tantum
eius
meminit.
Hoc
ad
certitudinem
non
satis
est,
quum
multi
sponte
currentes,
divinitus
se
missos
iactent:
sed
evangelista
paulo
post
de
hoc
teste
plura
verba
facturus,
satis
habuit
uno
verbo
praefari,
non
venisse
nisi
Dei
mandato.
Postea
videbimus
quomodo
Deum
ministerii
sui
autorem
asserat.
Nunc
tenendum
est
(quod
prius
attigi)
quod
de
Ioanne
praedicatur,
in
omnibus
ecclesiae
doctoribus
requiri,
ut
a
Deo
vocati
sint:
ne
alibi
quam
in
solo
Deo
fundata
sit
docendi
autoritas.
Nomen
exprimit,
non
tantum
hominis
designandi
causa,
sed
quoniam
ex
re
ipsa
illi
impositum
fuit.
Neque
enim
dubium
est
quin
Dominus
ad
munus
respexerit,
cui
Ioannem
destinabat,
quum
ita
vocari
per
angelum
iussit,
ut
inde
omnes
agnoscerent
eum
divinae
gratiae
praeconem.
Tametsi
enim
passive
pmrp
accipi
potest,
atque
ita
ad
personam
referri,
quod
Deo
gratus
Ioannes
fuerit:
ego
tamen
libenter
ad
fructum,
quem
ex
eo
alii
percipere
debebant,
extendo.
7.
Hic
venit
in
testimonium.
Finem
vocationis
breviter
perstringit:
nempe
ut
Christo
ecclesiam
pararet,
quemadmodum
ad
Christum
omnes
invitans,
satis
ostendit
non
sua
causa
se
venisse.
Adeo
autem
commendatione
opus
non
habebat
Ioannes,
ut
Evangelista
moneat
ipsum
non
fuisse
lucem,
ne
immodicus
eius
splendor
Christi
gloriam
obscuret.
Sic
enim
quidam
illi
fixi
haerebant,
ut
Christum
negligerent.
Quemadmodum
si
quis
aurorae
adspectu
attonitus,
ad
solem
oculos
vertere
non
dignetur.
Porro
quo
sensu
accipiat
nomen
lucis
evangelista,
mox
videbimus.
Sunt
quidem
pii
omnes
lux
in
Domino
(Ephes.
5,
8),
quia
eius
spiritu
illuminati,
non
sibi
tantum
vident,
sed
alios
etiam
suo
exemplo
dirigunt
in
viam
salutis.
Apostoli
etiam
peculiariter
lux
vocantur
(Matth.
5,
14),
quia
evangelii
facem
praeferunt,
quae
mundi
tenebras
discutiat.
Sed
hic
disserit
evangelista
de
unico
et
aeterno
illuminationis
fonte,
quemadmodum
statim
clarius
ostendit.
9.
Erat
lux
vera.
Vera
lux
non
opponitur
falsae:
sed
Christum
ab
aliis
omnibus
discernere
voluit
evangelista,
ne
quis
hoc
illi
putaret
esse
cum
angelis
vel
hominibus
commune,
quod
lux
dicitur.
Hoc
porro
discrimen
est,
quod
quidquid
lucidum
est
in
coelo
et
in
terra,
aliunde
mutuatur
splendorem
suum:
Christus
autem
lux
est,
ex
se
ipsa
et
per
se
refulgens:
deinde
irradians
totum
orbem
suo
s
fulgore
:
ut
non
alia
sit
usquam
origo
vel
causa
splendoris.
Veram
ergo
lucem
dixit,
cui
natura
proprium
est
lucere*
7
8
|