41:8
nescit
:
quemadmodum
Christus
etiam
loquitur,
Coelum
et
terra
transibunt,
verba
autem
mea
non
transibunt:
hoc
est,
nunquam
erunt
irrita.
Quod
autem
coniungunt
Medos
cum
Persis,
hinc
apparet
quod
antea
diximus,
nempe
Cyrum
et
Darium
regnasse
in
commune,
quasi
collegas.
Nam
certe
ad
finem
vitae
concessa
fuerit
Darior
maior
dignitas,
potentia
tamen
erat
penes
Cyrum:
deinde
absque
controversia
filii
eius
fuerunt
haeredes
utriusque
regni,
et
monarchiae
orientalis,
nisi
ubi
coeperunt
inter
se
bellum
gerere.
Iam
quod
obtendunt
legem
Medorum
et
Persarum,
et
dicunt
esse
immutabilem,
hoc
quidem
laude
dignum
est
in
legibus,
nempe
ut
sancta
sit
illarum
autoritas:
deinde
ut
vigeant
etiam,
atque
obtineant
suum
effectum:
quia
ubi
subinde
variae
feruntur
leges,
necesse
est
multis
afferri
iniuriam:
quia
nullum
cuiusquam
privati
ius
erit
stabile,
nisi
ubi
lex
est
perpetua.
Deinde,
ubi
ita
permittitur
leges
figere,
ac
refigere,
in
locum
aequitatis
succedit
libido.
Nam
qui
omnia
possunt,
si
corrupti
fuerint
muneribus,
nunc
edictum
unum
promulgant,
deinde
aliud.
Sic
non
potest
vigere
ulla
aequitas
ubi
mutatio
in
legibus
tantum
habet
licentiae.
Sed
simul
etiam
prudenter
considerandum
est,
primum
ne
rex
edictum
aliquod
promulget
aut
legem
ferat
sine
gravi
et
maturo
consilio:
deinde
secundo
etiam
cavere
sibi
debent
reges,
ne
astu
et
obliquis
artibus
circumveniantur,
quemadmodum
saepe
fieri
solet.
In
regibus
ergo
et
eorum
edictis
probanda
est
ac
laudem
meretur
constantia,
modo
praecedant
prudentia
et
aequitas.
8ed
statim
videbimus
ut
stulte
reges
affectent
famam
constantiae,
et
ita
sua
pervicacia
ius
omne
pervertant.
Sed
haec
suo
loco
statim
videbimus.
Iam
sequitur,
10.
Daniel
autem
ubi
cognovit
quod
obsignata
(esset)
scriptura,
venit
(vel,
ingressus
est)
in
domum
suam,
fenestrae
autem
apertae
(erant)
ei
in
coenaculo
suo
versus
Ierusalem,
et
temporibus
tribus
in
die
(hoc
est,
vicibus
tribus
in
die,
id
est,
quotidie
tribus
vicibus)
inclinabat
se
super
genua
sua
(verbum
et
nomen
sunt
ex
eadem
radice,
genua
flectebat
super
genua,
vel
inclinabat
se),
et
precabatur,
et
confitebatur
coram
Deo
suo,
quemadmodum
fecerat
a
pristino
illo
tempore
(hoc
est,
sicuti
antea
facere
solitus
erat).
Nunc
refert
Daniel
se
fortitudine
spiritus
Dei
fuisse
indutum,
ut
vitam
suam
in
sacrificium
Deo
offerret:
quia
sciebat
nullam
fore
sibi
spem
veniae
residuam,
si
compertus
fuisset
violasse
edictum
regis:
sciebat
etiam
regem
ipsum
non
fore
liberum,
etiamsi
vellet
ignoscere
quemadmodum
eventu
comprobatum
fuit.
Quum
ergo
mors
esset
ante
oculos
prophetae,
ipsam
intrepide
oppetere
maluit
quam
cessare
a
pietatis
officio.
Notandum
est,
hic
non
agi
de
in-
7
8
|