32:8
videntiae
innitimur,
ubi
apparet
discrimen
aliquod.
Hoc
consilio
nunc
quoque
Deum
loquentem
inducit
propheta,
ut
eius
persona
confirmet
quod
prius
docuit.
Deus
autem
e
coelo
pronuntians,
sub
alarum
suarum
protectione
nos
fore
salvos,
tantum
spem
a
suis
requirit.
Nam
verbum
pE?n
(quod
concupiscere
vel
amare
significat,
vel,
ut
vulgo
loquuntur,
beneplacitum
suum
capere)
tantundem
hic
valet
ac
suaviter
recumbere
in
Deum,
eiusque
gratia
oblectari.
Promittit
ergo
separatum
fore
ad
ferendas
nobis
suppetias,
si
ex
animo
eum
quaeramus.
Admonet
interea,
vitam
nostram
semper
in
terra
circumdari
variis
mortibus,
nisi
ad
nos
servandos
ipse
manum
habeat
intentam.
Etsi
autem
saepe
etiam
incredulis
opitulatur:
solis
tamen
fidelibus
ita
manum
porrigit,
ut
sit
in
solidum
et
finem
usque
eorum
servator.
Apte
etiam
spei
et
desiderio
adiungitur
cognitio
nominis
Dei.
Nam
quod
huc
et
illuc
circumspiciunt
homines,
et
eos
sua
trepidatio
diversos
trahit,
inde
fit
quia
illis
incognita
est
Dei
virtus:
imo
ne
tenuiter
quidem
gustant
quid
sit
Deus,
quia
eius
loco
somniant
mortuum
nescio
quod
idolum.
Quum
ergo
vera
nominis
Dei
cognitio
fiduciam
ex
se
et
invocationem
pariat,
nec
ab
aliis
sincere
quaeratur,
nisi
qui
eius
promissiones
amplexi
iustum
ei
honorem
tribuunt,
scite
et
proprie
notitiam
hanc
propheta
quasi
spei
fontem
posuit.
Ac
melius
patebit
huius
doctrinae
utilitas,
si
reputamus
quam
insulse
de
fide
balbutiant
papistae.
Nam
utcunque
iubeant
Deo
penitus
adhaerere,
verbum
tamen
sepeliunt
quo
aditum
patefieri
oportet
ad
ipsum
quaerendum.
Quanquam
autem
exaltare
nihil
aliud
est
quam
tutum
et
incolumem
praestare:
haec
tamen
metaphorae
ratio
est,
quod
Deus
suos
mirabiliter
servat
dum
eos
in
sublime
propuguaculum
attollit.
15.
(Invocavit
me.)
Expressius
demonstrat
quid
sibi
voluerit
per
illud
acquiescere
in
Deo,
vel
ei
suum
amorem
et
beneplacitum,
ut
loquuntur,
addicere.
Amor
enim
ille
et
desiderium,
quae
ex
fide
nascuntur,
nos
ad
eum
invocandum
adducunt.
Unde
iterum
patet
quod
nuper
attigi,
legitimam
precandi
rationem
fundatam
esse
in
Dei
verbo:
quia
hic
nihil
proprio
arbitrio
audendum
est,
sed
quaerendus
est
Deus
quatenus
nos
invitat.
Interea
discamus
ex
hoc
contextu,
non
otiosam
esse
fidem,
sed
vere
hoc
examine
probari,
dum
recta
ad
Deum
confugiunt
qui
salutem
ab
eo
exspectant
Iterum
vero
docemur,
fideles
nunquam
ab
aerumnis
et
molestiis
fore
immunes:
quia
non
mollem
et
delicatam
vitam
illis
Deus
promittit,
sed
eorum
tribulationibus
se
opem
laturum.
Glorificandi
verbo
significat
non
temporale
fore
Dei
auxilium,
cuius
hactenus
meminit,
sed
usquedum
ad
solidam
felicitatem
perveniant.
Ornat
quidem
eos
in
mundo,
et
conspicuam
reddit
suam
gloriam:
sed
nonnisi
completo
|