9:794
At
vero
Dominus
tam
indignum
creaturae
nobilissimae
casum
aversatus,
et
ipsam
exosam
habere
coepit,
atque,
ut
pro
tali
merito
dignum
erat,
ne
opus
quidem
suum
censere,
ex
quo
et
imago
illa
atque
expressio
ipsius
plane
iam
inducta
esset,
et
tam
praeclara
bonitatis
ipsius
erga
hominem
testimonia
convulsa.
Sic
demum
illius
cuiusdam
delectationis
loco,
quam
ex
creatura
illa
singularem
percepisset
Dominus,
ut
non
secus
atque
in
filii
dilecti
amore
acquiesceret,
despectus
et
abominatio
Domini
ipsius
successit:
unde
et
si
quid
alias
gratum
ab
homine
exstitisset,
si
paterno
intuitu
illum
Dominus
prosequutus
esset,
totum
illud
ipsi
taedio,
dividiae,
abominationi
fuerit
:
et
non
secus
atque
de
perduellionis
reo,
pronunciarit,
poenitere
se
quod
hominem
creasset.
Enimvero
neque
in
eo
etiam
unde
primum
coeperat
stetit
hominum
pravitas,
quin
potius,
ut
quidam
apposite
expressit,
Aetas
parentum
peior
avis
tulit
se
nequiores,
mox
daturos
progeniem
vitiosiorem,1)
Quid
igitur?
Nempe
quum
foecunda
illa
culpae
saccula
extremam
adversum
se
manum
Dei
provocassent,
Deus
ipse
non
tam
in
misericordiam
et
paternam
indulgentiam
propensus,
quam
ipsamet
misericordia
atque
indulgentia,
quum
amore
non
prosequi
nollet,
quod
amari
in
sese
adeo
esset
indignum,
humanum
genus
tamen
interire
prorsus
et
meritissimo
exitio
absorberi
non
sustinuit:
resipiscendi
tempus
et
rationem
si
forte
ad
sese
aliquo
modo
redirent,
prorogavit:
et
quamvis
aperte
quidem
indignationem
quasi
oculis
conniventibus
dissimularet,
sibique
ita
ipsos
permitteret,
ut
nulla
TOX
eius,
nulla
lex
ac
directio
expressa
exstaret,
quae
argueret
peccati:
nunquam
se
tamen
adeo
apud
ipsos
Dominum
celavit,
quin
illa
exhiberet
quae
et
officii
commonefacerent,
et
ad
ipsum
quaerendum
ac
tantumnon
palpandum
veluti
manu
ducerent:
ut
vel
pro
illius
modi
cognitione
ab
ipsis
agnosci
etiam
et
agnitum
legitimo
honore
coli
oportuerit.
Nam
quo
se
verteret
quisquam
cui
non
vocalia
quaedam
testimonia
veritatis
et
gloriae
tanti
opificis
occurrerent,
quae
non
alte
sonore
ac
splendide
summi
unius
Dei
maiestatem
in
sublime
sub
tanto
tot
rerum
admiratissimo
paratu
evectam
circumferrent?
Sic
adeo
in
singulis
partibus
istius
universi
sursum
ac
deorsum
insculptas
reliquit
atque
expressas
gloriae,
potentiae,
bonitatis,
sapientiae,
aeternitatis
significantissimas
inscriptiones.
Unde
illud
Pauli,
apud
ipsos
etiam
homines,
apud
quos
Dei
veri
notitia
ex
verbo
non
exstitit,
non
ideo
se
tamen
ἀμάρτυρον
reliquisse.
Ergo
quot
exstiterunt
ubique
Dei
creaturae,
totidem
remanserunt
praei)
Ex
Horatii
Odis
I
UL
c.
6.
|