50:78
laudi
ducit,
quod
quum,
abhorreret
a
seditionibus,
eas
tamen
fortiter
exceperit.
Neque
enim
simpliciter
laus
est,
non
moveri
seditionibus,
(quum
hoc
vulgare
habeant
omnes
tumultuarii),
sed
non
consternari,
quum
aliena
culpa
sunt
excitatae.
Et
sane
utrumque
requiritur
in
evangelii
ministris,
ut
paci
quidem
studeant
pro
virili:
sed
tamen
per
medios
motus
pergant
infracti:
neque
deflectant
a
recto
cursu,
etiamsi
coelum
terrae
misceatur.
Quamquam
Chrysostomus
per
dbcaxaaxaacac
crebras
expulsiones
mavult
intelligere:
quia
nusquam
dabatur
quiescendi
locus.
In
ieiuniis.
Non
intelligit
esuriem
ex
inopia,
sed
voluntarium
exercitium
abstinentiae.
Scientia
dupliciter
potest
accipi,
vel
pro
doctrina
ipsa,
vel
pro
recte
et
scienter
agendi
peritia.
Secundum
hoc
mihi
est
probabilius:
quod
statim
adiicit
sermonem
v
e
r
i
t
a
t
i
s
.
S
p
i
r
i
t
u
s
metonymice
pro
spiritualibus
gratiis.
Frivolum
tamen
est
Chrysostomi
cavillum,
qui
inde
colligit
alias
virtutes
fuisse
apostolo
proprias,
quod
spiritum
seorsum
nominet.
Quasi
vero
mansuetudo,
scientia,
sinceritas,
arma
iustitiae,
aliunde
sint
quam
a
spiritu
sancto.
Seorsum
vero
ponit
tanquam
genus
inter
species.
Potentia
Dei
in
multis
se
exserebat,
in
magnanimitate,
in
efficacia
asserendae
veritatis,
in
propagatione
evangelii,
in
hostium
deiectione
et
similibus.
7.
Per
arma
iustitiae.
Iustitiam
accipe
pro
conscientiae
rectitudine
et
vitae
sanctimonia.
Metaphoram
armorum
usurpat,
quia
militare
oportet
omnes
qui
Deo
serviunt:
quum
praesto
sit
semper
hostis
diabolus
ad
eos
infestandos.
Armatos
autem
omni
ex
parte
esse
convenit:
quia,
si
nihil
profecerit
uno
insultu,
novum
subinde
instruit:
et
nunc
a
fronte
nunc
a
tergo,
nunc
hac,
nunc
illac
eos
adoritur.
8.
Per
gloriam
et
ignominiam.
Hoc
non
leve
experimentum
homini
examinando.
Nihil
enim
durius
est
homini
ingenuo
quam
ferre
contumeliam.
Itaque
in
omnibus
historiis
videre
licet
ex
hominibus
heroicis
paucos
exstitisse,
qui
non
degeneraverint
irritati
contumeliis.
Proinde
signum
est
animi
in
virtute
bene
obfirmati,
non
dimoveri
a
proposito
ulla
infamia.
Rara
virtus,
sed
sine
qua
Dei
servum
te
probare
nequeas.
Habenda
quidem
bonae
famae
cura,
sed
quatenus
fratrum
aedificationis
interest:
atque
ita
ut
ne
a
rumoribus
pendeamus,
quin
potius
eadem
in
ignominia
quae
in
gloria
nobis
aequabilitas
maneat.
Nam
et
improborum
hominum
maledicentia
patitur
Deus
nos
tentari,
facturus
periculum
numquid
recte
agamus
gratuito.
Nam
quem
ab
officio
abducit
hominum
ingratitudo,
is
se
non
in
solum
Deum
respexisse
prodit.
Quum
itaque
Paulum
cernamus
expositum
fuisse
infamiae
et
probris,
neque
tamen
propterea
destitisse,
sed
indefesso
animo
perrexisse,
atque
adeo
perrupisse
ad
metam:
ne
fatigemur
si
idem
nobis
eveniat.
|