39:78  calamitosis:  dum  parcit  illis  non  sustinent  moneri,  et  repudiant  sana  consilia,  imo  etiam  exacerbantur,  si  Dei  prophetae  ipsos  hortentur  ad  resipiscentiam.  Quum  autem  Deus  coepit  ipsos  percutere,  vellent  suam  fortunam  esse  omnibus  miserabilem.  Et  tunc  etiam  accusant  crudelitatis  Dei  servos  quasi  insultarent  ipsorum  miseriis,  si  illis  obiiciant  sua  peccata:  quotidiana  experientia  hoc  docet:  si  quis  ex  vulgo,  dum  neque  morbo,  neque  paupertate,  neque  aliis  rebus  adversis  ipsum  Deus  castigat,  moneatur,  insurgit  petulanter,  Quid  tibi  vis?  qua  in  re  reprehensione  sum  dignus?  ego  mihi  nullius  mali  conscius  sum.  Sic  ergo  exsultant  hypocritae  quantisper  ipsos  Deus  sustinet,  et  indulgentia  sua  eos  tolerat.  Iam  si  quid  adversi  illis  accidat,  si  unus  in  lecto  decumbat,  alter  orbatus  fuerit  filio,  aut  viduatus  uxore,  alius  clade  hac  vel  illa  affectus,  si  tunc  proponitur  illis  Dei  iudicium,  existimant  sibi  fieri  gravem  iniuriam:  Quid?  annon  mihi  iam  satis  malorum  est,  nisi  severitas  accedat?  ego  exspecto  consolationem  a  servis  Dei:  ipsi  autem  exaggerant  meas  calamitates.  Denique  nunquam  idonei  sunt  hypocritae  admittendis  Dei  castigationibus.  Ergo  non  dubium  est,  quin  sciverit  Ieremias  fore  hoc  mandatum  intolerabile  regi  Zedechiae,  et  eius  populo,  constanter  tamen,  ut  videbimus,  professus  est  quod  Deus  mandabat.  Et  interea  perspicimus  iterum  quam  stupidus  fuerit  Zedechias,  quod  Dei  prophetam  non  dubitaverit  coniicere  in  carcerem,  quum  tamen  ad  extrema  ventum  esset:  perinde  erat  ac  si  Deus  extento  brachio,  et  exserto  gladio  ostenderet  se  hostem.  Interea  non  destitit  adversus  Deum  fremere:  et  quia  nihil  deterius  poterat,  coniecit  servum  Dei  in  carcerem:  et  tametsi  hoc  non  tam  fecit  animi  sui  motu  quam  impulsu  alieno  :  non  tamen  potuit  excusari  a  culpa.  Dicit  autem  propheta,  Ecce  ego  tradidi  urbem  hanc  in  manum  regis  Babylonis.  Si  simpliciter  dixisset  urbem  expugnatum  iri  paulo  post,  fuisset  generalis  doctrina  parum  efficax,  imo  frigida.  Ergo  necesse  fuit  hoc  adiungere,  cladem  urbis  esse  iustam  Dei  vindictam:  et  monendus  etiam  fuit  Zedechias,  quamvis  superior  esset  hoste  suo,  tamen  non  posse  ad  extremum  resistere,  quoniam  bellum  illud  geratur  auspiciis  Dei:  quasi  diceret,  Putas  te  certare  cum  hominibus:  iam  satis  superque  tibi  difficultatis  esset  contra  monarcham  orientis,  contra  tot  populos,  et  regna:  caeterum  Deus  ipse  hostis  tuus  est:  ad  illum  respice,  ut  discas  expavescere  eius  iudicium.  Et  quo  plus  vehementiae  habeat  sermo,  Deus  ipse  in  persona  sua  loquitur,  Ecce  egoi  inquit,  trado  urbem  hanc  in  manum  regis  babylonii,  et  succendet  eam  igni.  Haec  gravis  fuit  exaggeratio.  Saepe  enim  contingit,  ut  capiantur  urbes  et  victores  contenti  sint  direptione  et  praeda.  Quum  ergo  Nabuchadnezer  grassatus  est  contra  urbem  Ierosolymam  tanta  saevitia  ut