9:75
75
SECUNDA
DEFENSIO
76
manducationem
a
fide
quia
sit
fidei
effectus,
[pag.
66]
Non
a
triduo
ita
loqui
incepi,
nos
credendo
manducare
Christum,
quia
vere
participes
eius
facti
in
eius
corpus
coalescimus,
ut
nobis
communis
sit
cum
eo
vita.
Iam
anni
complures
fluxerunt,
ex
quibus
non
destiti
hoc
subinde
repetere.
Quam
turpe
igitur
Westphalo
fuit,
quum
diserte
verba
mea
sonent
,
manducare
aliud
esse
quam
credere
:
quod
ego
fortiter
nego,
quasi
a
me
profectum
impudenter
obtrudere
lectoribus?
Tam
cupide
scilicet
ad
me
deformandum
prosilit,
ut
falsarius
malit
deprehendi,
quam
nihil
conflandae
invidiae
causa
afferre.
Tam
putidum
deinde
figmentum
alio
integumento
obscurat,
Christi
corpus
secundum
me
non
aliter
hodie
a
nobis
comedi,
quam
olim
a
patribus,
quia
omnes
Christo
communicant,
eoque
fruuntur.
Ergo
iam
aliud
mihi
est
edere
carnem
Christi,
quam
credere
:
nisi
forte
fruitionem
et
communicationem
pro
nihilo
ducendam
existimet.
Sed
invidiam
mihi
facere
cupiens,
denuo
intuitum
eadem
sinceritate
in
fruitionis
locum
supponit:
ac
si
docerem
non
aliter
manducari
Christum,
quam
dum
fides
pro
nobis
mortuum
intuetur.
Quid
ego
calumniam
hanc
refellere
nunc
coner,
a
qua
me
[pag.
67]
centum
librorum
meorum
testimonia
vindicant?
Sed
quoniam
eadem
pagina
me
satis
superque
absolvit
Westphalus,
non
aliunde
petenda
mihi
erit
defensio.
Verba
enim
mea
recitat,
spiritualem
communicationis
modum
esse,
ut
re
ipsa
Christo
fruamur:
panem
esse
corporis
Christi
symbolum,
ut
vere
participes
fiant
Christi,
qui
et
ore
signum
et
fide
promissionem
recipiunt.
An
his
verbis
doceri
probat
fruitionem
Christi
nihil
aliud
esse,
quam
fidei
intuitum?
Iam
ergo
hac
in
parte
perspiciunt
lectores,
quibus
coloribus
meam
doctrinam
obscuret:
vel
potius
detegitur
eius
impuritas,
quae
lucidissimam
veritatem
nimis
foede
conspurcat.
Eiusdem
farinae
est
quod
mox
attexit,
edere
Christi
corpus
tantundem
valere,
si
verbis
meis
locus
datur,
quam
promissionem
fide
recipere.
Sed
quomodo
tam
flagitiose
se
prostituere
audet?
Distincte,
eo
quoque
teste,
affirmo
vere
fieri
Christi
participes,
ut
eius
carne
pascantur,
qui
fide
promissionem
recipiunt.
Ergo
aliud
est
manducatio
carnis
Christi,
quam
promissionis
receptio:
si
quidem
admittit,
causam
ab
effectu
suo
differre.
Quis
enim
ex
meis
verbis
non
colliget,
quod
spirituale
nobis
alimentum
est
caro
[pag.
68]
Christi
incomparabilem
fidei
esse
fructum?
Ne
quis
efficacia
promissionem
carere
putet,
qua
nobis
offertur
Christi
corpus,
vacuos
et
inanes
a
coena
discedere
nego,
quicunque
fide
promissionem
recipiunt,
quia
simul
oblato
Christo
vere
fruuntur.
Quaenam
inversio
faciet,
ut
credant
oculati
lectores
quod
aperte
affirmo,
me
negare?
Quod
mihi
criminis
loco
imputat,
si
doceam
ore
nihil
praeter
signum
recipi,
adeo
non
recuso,
ut
hinc
de
tota
controversia
iudicium
fieri
maxime
cupiam.
|