50:75
75
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
II
76
mendantes
nos
tanquam
Dei
ministri,
in
patientia
multa,
in
afflictionibus',
in
necessitatibus,
in
angustiis,
5.
in
plagis,
in
carceribus,
in
seditionibus.,
in
laboribus,
in
vigiliis,
in
ieniuniis,
6.
in
sinceritate,
in
scientia,
in
tolerantia,
in
mansuetudine,
in
spiritu
sancto,
in
cantate
non
ficta
7.
in
sermone
veritatis,
in
potentia
Dei,
per
arma
iustitiae
dextra
et
sinistra:
8.
per
gloriam
et
ignominiam,
per
infamiam
et
bonam
famam:
tanquam
impostores,
tamen
veraces:
9.
tanquam
ignoti,
tamen
celebres:
tanquam
morientes,
et
ecce,
vivimus:
tanquam
castigati,
tamen
morte
non
affecti'.
10.
tanquam
moerore
affecti,
semper
tamen
gaudentes:
tanquam
inopes,
multos
tamen
ditantes
:
tanquam
nihil
habentes,
et
omnia
possidentes.
1.
Adiuvantes.
Retulit
mandata
legationis,
quibus
instructi
sunt
a
Deo
evangelii
ministri.
Postquam
haec
mandata
fideliter
pertulerunt,
debent
etiam
incumbere
ut
valeant,
ne
irrita
sit
eorum
opera.
Addere,
inquam,
assiduas
exhortationes
debent,
ut
efficax
sit
legatio.
Hoc
est
quod
dicit
auvspyoOvTec,
hoc
est,
promovendo
negotio
insistentes.
Neque
enim
satis
est
docere,
nisi
etiam
urgeas.
Hoc
modo
particula
GOV
relationem
haberet
ad
Deum,
vel
ad
legationem,
quam
servis
suis
mandat.
Adiuvatur
enim
evangelii
doctrina
exhortationibus
ne
effectu
careat:
et
ministri
suum
studium
Dei
mandato
adiungunt:
quemadmodum
legati
sunt
partes,
quod
principis
sui
nomine
in
medium
proponit,
rationibus
persuadere.
Potest
etiam
particula
oov
referri
ad
commune
studium
ministrorum:
quia,
si
opus
Domini
ex
animo
agunt,
debent
alii
aliis
vicissim
manum
porrigere,
ut
alii
aliis
sint
adiutores.
Mihi
tamen
magis
placet
prior
expositio.
Chrysostomus
de
auditoribus
interpretatur,
quibus
cooperantur
ministri,
dum
eorum
pigritiam
torporemque
excitant.
Hic
docentur
ministri,
non
sufficere
si
doctrinam
simpliciter
proponant:
sed
elaborandum
ut
recipiatur
ab
auditoribus,
neque
id
semel,
sed
assidue.
Quia
enim
internuntii
sunt
inter
Deum
et
homines:
primae
eorum
partes
sunt
offerre
Dei
gratiam
:
secundae
autem,
omni
studio
eniti
ne
inutiliter
oblata
fuerit.
2.
Dicit
enim:
Tempore
accepto.
Citat
prophetiam
Iesaiae
valde
accommodam
exhortationi,
de
qua
loquitur.
Tractatur
illic
haud
dubie
de
regno
Christi:
quemadmodum
ex
contextu
liquet.
Pater
ergo
filium
colligendae
ecclesiae
ducem
creans,
his
verbis
eum
alloquitur:
Tempore
accepto
exaudivi
te.
Verum
scimus,
quae
sit
analogia
capitis
ad
membra.
Nostro
enim
nomine
exauditus
fuitiChristus,
sicuti
in
eius
manu
nostra
omnium
salus
est
deposita,
nec
aliud
in
curam
suam
suscepit.
Ideo
admonemur
omnes
in
persona
Christi,
ne
occasionem
adipiscendae
salutis
spernamus.
Pro
eo
quod
graecus
interpres
reddidit
eunpoaSexxov,
habetur
in
verbis
|