40:74
audacter,
imo
perdita
impudentia
efferunt
contra
puram
evangelii
doctrinam.
Sumus
illis
haeretici,
schismatici,
canes,
denique
sterquilinium
mundi.
Sed
quamvis
simus
illis
in
signa
et
portenta,
sufficiat
nobis
nos
agnosci
a
Deo:
quia
necesse
est
nos
separari
ab
impia
illa
conspiratione,
nisi
velimus
a
Deo
ipso
separari.
Quid
enim
est
consensus
cum
papistis,
vel
coniunctio
cum
illa
faece,
nisi
dissidium
a
Deo
ipso?
Ergo
quia
non
possumus
alia
lege
porrigere
hodie
manum
papistis,
et
colere
cum
ipsis
fraternam
concordiam,
nisi
Deum
abnegemus:
facessat
omnis
ille
maledictus
consensus:
et
discamus
nos
forti
animo
ab
ipsis
separare,
quemadmodum
videmus
diserte
sub
prophetae
persona
nobis
omnibus
mandari.
Dixerat
autem
paulo
ante,
prophetam
habitare
in
medio
ipsorum:
et
hoc
diserte
expressum
fuit
ut
magis
sollicite
sibi
caveret.
Nam
inter
spinas
et
inter
scorpiones
ambulare
difficile
est,
quin
pungamur,
et
quin
scorpiones
nos
feriant
virulenta
sua
cauda.
Deus
tamen
iubet
nos
ita
esse
attentos,
ut
inter
spinas
ambulando
non
pungamur
ab
ipsis:
deinde
ut
nos
non
attingat
venenum
scorpionum.
Hoc
autem
fiet
si
prudentiam
quae
nobis
non
suppetit,
e
coelo
petamus.
Nam
si
nos
gubernet
Dei
spiritus,
intactos
servabit
ab
omni
serpentum
morsu,
et
ab
omni
laesione
et
noxa.
Sequitur,
Aperi
os
tuum,
et
comede
quidquid
proposuero
tibi.
Hic
crasso
symbolo
Deus
Ezechielem
confirmat
in
sua
vocatione.
Iubet
enim
librum
comederet
quod
in
visione
impletum
fuit.
Utitur
Ieremias
eadem
metaphora
capite
15,
sed
aliquid
est
diversum,
quia
propheta
noster
sibi
visus
est
comedere
volumen
illud
:
Ieremias
autem
tantum
significat
se
concoxisse
Dei
sermones
tanquam
cibum,
non
tantum
gustasse
lingua,
atque
ita
defixos
fuisse
penitus
in
animo,
ut
probe
concoqueret
ac
digereret.
Deus
autem
voluit
alio
modo
prophetam
nostrum
confirmare,
nempe
quum
volumen
illi
porrexit,
ac
iussit
comedere.
Minime
autem
dubium
est
quin
volumen
illud
comprehenderit
quaecunque
postea
spiritus
Dei
dictavit
prophetae.
Sed
perinde
fuit
ac
si
Deus
ex
homine
mortali
faceret
organum
spiritus
sui:
quasi
diceret,
Iam
nihil
proferes
humanum
vel
terrestre,
quia
proferes
quae
spiritus
meus
iam
conscripsit
in
hoc
libro.
Hic
autem
videmus
discrimen
inter
veros
Dei
servos,
qui
serio
munere
suo
funguntur,
et
inter
homines
garrulos,
quibus
satis
est
pollere
facundia,
vel
potius
dicacitate.
Sunt
enim
multi
diserti,
qui
evomunt
quae
nunquam
tamen
conceperunt
animis.
Sed
doctrina
illa
prorsus
evanida
est.
Et
huc
spectat
etiam
quod
dicit
Paulus,
regnum
Dei
non
esse
in
sermone,
sed
in
virtute
(1.
Cor.
4,
20).
Qui
autem
vere
Deo
se
consecrarunt,
non
tantum
discunt
quod
loquantur:
sed
ut
cibus
comeditur,
ita
etiam
in
se
suscipiunt
Dei
sermonem,
et
recondunt
in
|