11:74
sias
sibi
commissas
deseruissent:
annon
debuit?
Neque
enim
minor
est
perfidia
si
quis
ecclesiam
relinquat,
quam
semel
susceperat
in
suam
fidem,
quam
si
pater
filios
suos
abiiciat.
At
te
comprehendebat
in
eo
numero,
quum
tamen
ab
ea
culpa
esses
alienus.
Si
literas
legeris,
aliud
comperies.
Nihil
enim
postulabat
a
fratribus,
quam
ut
diligenter
inquirerent:
si
cognitio
tuae
causae
te
purgabat,
nonne
id
ipsum
optare
debuisti?
Metim
venisti
deinde:
quanta
intemperies
fuit
apud
Christi
adversarios
iactare,
te
venisse
instructum
ut
nos
haereseos
convinceres?
Et
tamen
retines
interea
illam
gloriam
quod
nihil
contra
evangelium
moliaris.
Sed
quo
exemplo
hoc
nobis
probabis?
Si
quis
ex
professo
bellum
cum
servo
Christi
gerat,
eumque
impediat
quibus
possit
modis,
quominus
Christi
regnum
promoveat,
mirum
si
talem
hominem
dicas
ab
evangelii
partibus
stare.
Vide
iterum
frater
atque
iterum
quo
progrediare.
Ministerium
habemus
a
Christo
minime
disiunctum:
si
dubitas,
habemus
satis
certum
et
fidele
conscientiae
testimonium.
Blandiaris
tibi
ut
voles,
senties
demum
in
impetendo
contra
stimulum
te
calcitrare.
Interea
quid
nobis
nocere
potes?
Haereticos
vocabis.
Ubi?
Nempe
inter
eos
qui
te
pro
haeretico
habebunt,
etiamsi
tua
maledicentia
ad
tempus
abutantur.
Apud
pios
et
doctos
minime
vereor,
ne
quid
mihi
obtrectando
proficias.
Haec
omnia
in
eam
partem
spectant
ac
ita
accipi
abs
te
volo,
ut
coram
Deo
recognoscas,
quam
viam
sis
ingressus,
neque
alios
damnando
immeritos
defensionem
mediteris,
quae
non
modo
omni
fundamento,
sed
etiam
praetextu
careat.
Hoc
si
fuero
consequutus,
satis
mihi
est.
Nolo
tamen
te
propterea
animum
spemque
abiicere.
Nam
si
nobis
vera
et
solida
recti
animi
indicia
ostenderis,
parati
sumus
tecum
mox
in
gratiam
optima
fide
redire,
omnia
oblivisci,
ignoscere,
et
prorsus
ex
memoria
delere.
Utinam
pectus
meum
intueri
posses,
nihil
enim
magis
cupio
quam
Deo
te
reconciliare
primum,
ut
inter
nos
fiat
firma
coniunctio.
Sed
crede
mihi,
nunquam
utiliter
Domino
servies,
nisi
istud
supercilium
deposueris,
et
linguae
amarulentiam.
Ergo
si
in
gratiam
nobiscum
redire
animus
est,
parati
sumus
ad
te
amplexandum:
neque
deerimus
ullis
officiis,
quoad
dabitur
facultas.
Verum
in
illam
quam
a
nobis
exigis
pactionem,
qui
possimus
descendere?
ut
tibi
scilicet
ecclesiam
iam
despondeamus?
Primum
ecclesiae
non
sunt
nobis
ad
manum
sicut
nosti;
deinde
qua
conscientia
id
tibi
pollueremur,
antequam
de
consensione
doctrinae
constet?
Non
dissimulas
te
a
nobis
adhuc
dissidere:
et
tamen
vis
locum
tibi
destinari
ad
docendum.
Tu
ipse
perpende
quantopere
istud
deceat.
Nos
vero
plusquam
stipites
merito
iudicares,
si
tibi
obsequeremur.
Ut
finem
aliquando
faciam,
peto
abs
te,
ut
animo
composito
ac
sedato
tecum
dispi-
|