7:730
et
sanguinem
naturali,
locali,
contigua,
aut
circumscripta
definitivaque
praesentia
ac
ratione
nobis
in
mensa
hac
opponi
visibili,
sed
ita
proponi,
ut
sublati
in
coelum
animi
eo
modo
in
coelesti
illa
mensa
coelesti,
hoc
est,
vivifico
pane
et
divino
potu
fide
et
spiritus
Christi
virtute
pascatur,
quo
nobis
corporis
alimento
in
mensa
hac
visibili
oculis
subiicitur
et
reprapsentatur,
quae
coelestis
illius
mensae
imaginem
nobis
qualemcunque
refert,
in
quam
os
fidei
afferimus,
quod
solum
percipiendis
coelestibus
illis
epulis
idoneum
est.
Atqui,
ne
quid
relinquatur
ambiguitatis
in
coeli
vocabulo,
Christum
assero
ita
coelos
conscendisse,
ut
eum
neutiquam
existimem
sic
suum
hinc
corpus
subduxisse,
ut
ipsum
minime
e
terris
re
ipsa,
sed
ex
oculorum
tantum
subduxerit
conspectu,
ipsumque
duntaxat
occultaverit,
ita
ut
in
terris
praesens
etiamnum
corporea
versetur
praesentia,
sed
inconspicuus
et
invisibili
modo.
Sed
contra
vere
ascendisse,
ipsiusque
corpus
eo
a
nostris
seiunctum
esse
naturali
modo
locorumque
intervallo,
quo
a
terra
coelum
distat,
illicque
certum
habere
locum,
coelesti
eius
gloriae
proprium
et
corpori
glorificato
congruum,
tametsi,
qualis
sit
j
certo
non
possit
ratione
humana
definiri.
Alioqui
eius
ascensio
haud
recte
ac
proprie
ascensio
diceretur,
sed
potius
absconsio,
aut,
ut
ita
dicam,
invisibilitas.
Caeterum
quod
attinet
ad
communicationem
quae
electis
est
cum
Christo,
in
eam
nos
admitti
agnosco
simul
atque
evangelium
fide
suscipimus
adoptamurque
eius
beneficio
in
filios
Dei,
ac
eam
subinde
augeri,
quo
magis
nostra
augescit
et
adolescit
fides.
Quum
autem
eius
velut
adminicula
divinum
sermonem
et
sacramenta
fateamur,
dubium
non
est
quin
ea
hinc
magis
atque
magis
adolescat,
quo
magis
animus
afficitur
per
earum
simulacra
rerum
quibus
Deus
permoveri
voluit
externos
hominis
sensus:
si
modo
ipse
vim
sui
spiritus
in
piorum
cordibus
exercere
voluerit.
Quod
sane
illi
facillimum
est,
sive
id
in
ipsa
sacramentorum
actione,
sive
extra
ipsam
praestare
statuerit.
Quamvis
non
dubitem,
tum
pietatem
et
religionem
maxime
in
animis
nostris
versari,
quum
rebus
divinis
operam
damus.
Ergo
quamvis
aqua
signum
est
in
baptismo
effusi
semel
in
ara
crucis
Christi
sanguinis,
rei
quae
iam
praeteriit,
eadem
tamen
ipsius
quoque
praesentis
signum
est,
qui,
ut
in
cruce
semel
naturcdi
modo
effusus
est,
ita
quotidie
ratione
spirituali
per
fidem
in
animos
fidelium
effunditur,
in
peccatorum
ablutionem,
neque
id
solum
dum
aqua
illa
tingimur,
sed
toto
vitae
nostrae
curriculo,
si
modo
vera
Christi
membra
sumus.
Alioqui,
si
vis
illius
effusionis
non
se
in
omnia
saecula,
in
omnes
aetates,
et
totam
denique
hominis
vitam
diffunderet,
sed
eo
tantum
temporis
momento
circvmscriberemr
quo
baptismi
abluimur
lavacro,
non
quotidie
modo,
sed
singulis
etiam
horarum
momentis
eo
nobis
esset
accurrendum.
|