20:73  73  1563  IUL.  74  barbarie  expostulare  libeat,  quod  hominem  de  ecclesia  Dei  non  male  meritum,  et  cuius  laboribus  adiuti,  quamvis  dissimulent,  se  venditant  apud  imperitos,  tantopere  abominantur,  ad  fucandam  hanc  ingratitudinem  nullus  illis  color  suppetet.  Dum  ergo  Calvinismum  obiiciendo  aliqua  infamiae  nota  tuam  Celsitudinem  aspergere  conantur,  nihil  aliud  quam  suam  pravitatem  cum  stultitia  frustra  et  magno  suo  cum  dedecore  produnt.  Quod  si  quid  sibi  consequi  videntur  apud  sui  similes,  ex  opposito  apud  pios,  eruditos,  compositae  mentis  integrique  iudicii  homines  mea  vox  personandis  iustis  tuis  laudibus,  ut  spero,  exaudietur.  Fingunt  quidem  eiusmodi  rabulae  et  fortiter  clamitant,  tanquam  pro  aris  et  focis  se  dimicare:  verum  an  ita  sit  iudicare  cuivis  facile  ac  promptum  est.  Et  ab  excutiendis  quidem  eorum  deliriis  supersedebo,  quando  maior  eorum  pars  quid  garriat  non  intelligit:  tantum  capita  breviter  attingam  in  quibus  ab  ipsoruin  magistris,  quos  tamen  nihilominus  amo,  dissidemus.  Christi  carne  et  sanguine  vere  nos  in  sacra  coena  pasci,  non  secus  ac  panis  et  vinum  corporum  sunt  alimenta,  ingenue  fatemur.  Si  quaeritur  explicatio  magis  dilucida,  carnis  et  sanguinis  Christi  substantia  spiritualis  nobis  vita  est,  eaque  sub  panis  et  vini  symbolis  nobis  communicantur:  quia  Christus  mysterium  coenae  instituens  neque  fallaciter  quidquam  promisit,  neque  lusit  inanibus  spectris,  sed  quod  re  ipsa  dabat  externis  signis  repraesentavit.  Nunc  de  modo  communicationis  restat  quaestio.  Hinc  vero  nascitur  conflictus,  quod  subscribere  eorum  imaginationi  recusamus  qui  loci  praesentiam  exigunt.  Dicimus,  quamvis  in  coelo  sit  Christus,  arcana  tamen  et  incomprehensibili  spiritus  eius  virtute  ad  nos  penetrare  gratiam  illam,  ut  caro  eius  nobis  sit  vivifica,  nos  autem  simus  caro  ex  carne  eius  et  ossa  ex  ossibus  eius  (Eph.  5,  30).  Ab  illis  contra,  nisi  se  Christus  in  terra  sistat,  nulla  eius  admittitur  communicatio.  Porro  ut  localis  praesentiae  odium  fugiant,  commentum  Ubiquitatis  minus  probabile  fabricare  necesse  est:  quod  si  non  videmus  posse  cum  fidei  principiis  conciliari,  ruditati  saltem  nostrae  ignoscant.  Hic  non  sequimur  proprium  sensum,  sed  quantum  intelligentiae  divinitus  nobis  concessae  modulus  capit,  Christi  corpus  esse  ubique  minime  cum  scriptura  consentaneum  est.  Verum  quantumvis  reclamet  Christus  ipse  et  apostoli,  ut  immensitas  deitatis  in  carnem  competat,  sufficit  illis  personalis  unio.  Atqui  nemo  hactenus  praeter  Eutychen  docuit,  sic  permixtas  fuisse  naturas,  ubi  Christus  homo  factus  est,  ut  quod  deitati  proprium  erat  humanae  naturae  commune  fieret.  Equidem  nolo  ex  hominis  damnati  nomine  illis  odium  conflare:  monendi  tamen  sunt  ut  propius  et  attentius  secum  reputent,  quorsum  bonos  quoque,  doctos  et  perspicaces  abripiat  contentio,