9:726 Itaque confiteor omnem nostram iustitiam qua sumus Deo grati, et in qua una oportet nos prorsus acquiescere, positam esse in peccatorum remissione, quam ipse nobis acquisivit, nos abluendo sanguine suo, et per unicum illud sacrificium quo iram Dei in nos commotam pacavit. Et intolerandam eorum superbiam esse dico qui sibi vel tantillum meriti tribuunt, in quo vel guttula spei salutis resideat. Interim tamen agnosco, Iesum Christum non modo nos iustificare, tectis omnibus nostris delictis et peccatis, sed etiam suo spiritu nos sanctificare: adeo ut haec duo (nempe obtinere gratuitam remissionem peccatorum et formari ad sanctam vitam) a se mutuo divelli et separari non possint. Quoniam tamen, quoadusque excedamus ex hoc mundo, multae sordes et plurima vitia semper in nobis remanent (quo fit ut aliqua labe infecta sint quaecunque bona opera edimus spiritus sancti virtute) idcirco nobis semper est perfugiendum ad gratuitam illam iustitiam, promanantenj ex obedientia quam nostro nomine praestitit Iesus≫ Christus, quoniam in nomine ipsius accepti sumuB, et nostra peccata Deus nobis non imputat. Confiteor nos fieri participes J esu Christi et omnium bonorum ipsius per fidem quam habemus evangelio, quum videlicet vere ac certo persuasi sumus promissiones in eo comprehensas ad nos pertinere. Quoniam autem ea res superat omnem nostram facultatem, idcirco agnosco fidem nobis non aliter obtingere quam per spiritum Dei, atque adeo donum esse peculiare quod datur solis electis, quos nimirum Deus ante conditum mundum, nulla dignitatis aut ullius ipsorum virtutis habita ratione, gratis ad haereditatem salutis praedestinavit. Confiteor nos iustificari per fidem, quatenus per eam apprehendimus Iesum Christum mediatorem nobis datum a patre, et innitimur promissionibus evangelii, quibus testatur Deus nos a se haberi pro iustis et puris ab omni macula, eo quod nostra peccata deleta sint sanguine filii ipsius. Itaque detestor deliria eorum qui nituntur persuadere iustitiam essentialem Dei esse in nobis, et quibus non satisfacit gratuita imputatio, in qua una iubet scriptura ut acquiescamus. Confiteor fidem nobis patefacere aditum ad Dei invocationem (quem etiam precari debeamus cum certa fiducia fore ut nos exaudiat, sicut nobis est pollicitus) eumque honorem ei uni deberi, ut primarium sacrificium quo declaramus nos ei accepta omnia referre. Quamvis autem plane indigni simus qui nos sistamus coram eius maiestate, tamen si Iesum Christum habemus pro mediatore et advocato, 46*