9:72  Quia  dico  Christum  in  nobis  habitantem  ita  ad  se  nos  attollere,  ut  vivificum  carnis  vigorem  in  nos  transfundat,  non  secus  ac  vitali  solis  calore  per  radios  vegetamur  :  item,  Christum  in  coelo  manentem  ad  nos  sua  virtute  descendere,  me  fidem  ecclesiae  pervertere  arguit,  ac  si  negarem  Christum  nobis  dare  suum  corpus.  Ego  vero  quum  dico  Christum  ad  nos  sua  virtute  descendere,  nego  me  substituere  aliquid  diversum,  quod  donationem  corporis  aboleat,  quia  modum  donationis  simpliciter  explico,  [pag.  59J  Excipit  me  ambigua  corporis  significatione  fallere.  Atqui  toties  repetendo  verum  et  naturale  illud  corpus,  quod  in  cruce  oblatum  est,  putabam  his  cavillis  satis  superque  esse  occursum.  Et  certe  ex  qua  officina  commentum  de  corpore  duplici  prodierit  me  latet,  nisi  quod  mihi  detestabilis  est  impietas  fingere  Christum  bicorporem.  Scio  equidem  quod  semel  mortale  corpus  Christus  induit,  nunc  novis  coelestis  gloriae  qualitatibus  esse  praeditum,  quae  tamen  non  impediunt,  quo  minus  idem  substantia  sit  corpus.  Dico  igitur  illo  corpore,  quod  in  cruce  pependit,  non  minus  in  spiritualem  vitam  animas  ipsas  vegetari,  quam  pane  terreno  corpora  nostra  aluntur.  Sed  quia  videtur  obstare  locorum  distantia,  ne  ad  nos  usque  perveniat  carnis  Christi  virtus,  nodum  hunc  ita  expedio,  Christum,  licet  locum  non  mutet,  sua  ad  nos  virtute  descendere.  An  hoc  latitare  est,  quum  ego  simpliciter  modum  definio  eius  manducationis,  quam  alii  perplexo  suo  docendi  genere  obnubilant  ?  Praecise  urget  Westphalus,  corpus  Christi  in  coena  comedendum  proponi:  [pag.  60]  de  modo  inquirere  summum  esse  nefas  ducit.  Si  quis  excipiat,  Petro  teste  Christum  coelo  comprehendi,  donec  iudex  mundi  appareat  (Act.  3,  *21),  clarum  scripturae  testimonium  non  admittit.  Ego  Christum  in  coelesti  sua  sede  relinquens,  arcana  spiritus  eius  influentia  contentus  sum,  ut  nos  carne  sua  pascat.  Uter  nostrum  flexuosis  ambagibus  ludit?  Atqui  quum  inculco  veritatem  signis  coniunctam  esse,  virtutem  sacramenti  non  substantiam  carnis  intelligo.  Ut  concedam  ita  esse,  non  iam  nudum  signum  erit,  si  virtute  et  effectu  non  careat.  Sed  unde  carnis  substantiam  me  submovere  colligit?  nempe  quia  dico  non  minus  vere  nos,  quantum  ad  vim  spiritualem  attinet,  participes  corporis  Christi  fieri,  quam  pane  vescimur.  Colligit  enim  manifeste  me  praesentiam  substantiae  corporis  negare,  si  tantum  exhibetur  Christi  corpus  :  quia  vis  eius  spiritualis  erga  fideles  se  exserit.  Si  de  locali  praesentia  litigat,  fateor  sane  me  abhorrere  ab  hoc  crasso  commento.  Neque  enim  aliter  Christum  in  coena  statuo  praesentem,  nisi  quia  fidelium  mentes,  sicuti  illa  est  coelestis  actio,  fide  supra  mundum  evehuntur,  et  Christus  spiritus  sui  virtute  obstaculum,  [pag.  61]  quod  afferre  poterat  loci  distantia,  tollens,  se  membris  suis  coniungit.  Excipit  Westphalus,  merita