39:72  latio  ipsa  integra  manebat,  fiebat  tamen  suffitus,  hoc  est,  thus  et  interdum  pugillus  farinae  adolebatur.  Ergo  est  synecdochica  loquutio.  Nunc  sequitur,  19.  M  fuit  sermo  Iehovae  ad  Ieremiam,  dicendo,  20.  Sic  dicit  Iehovah,  Si  irritum  feceritis  foedus  meum  diei,  et  foedus  meum  noctis,  ut  non  sint  dies  et  nox  suis  temporibus:  21.  Etiam  foedus  meum  abolebitur  (hoc  est,  irritum  fiet)  cum  Davide  servo  meo>  ut  non  sit  ei  filius,  qui  regnet  super  solium  eius,  et  cum  Levitis  sacerdotibus  ministris  meis.  Confirmat  eandem  sententiam,  sed  interposita  similitudine.  Docet  enim  non  minus  firmum  fore  Dei  foedus  cum  populo  israelitico,  quam  stabilis  sit  ordo  naturae.  Continui  sunt  progressus  solis,  lunae  et  stellarum  :  continua  est  dierum  et  noctium  successio.  Haec  igitur  stabilitas  sic  fixa  est,  ut  in  tanta  et  tam  multiplici  varietate  non  tamen  mutetur  quod  perpetuum  est,  habemus  nunc  tempus  pluvium,  nunc  serenum:  habemus  alias  temporum  vicissitudines:  sed  sol  interea  peragit  quotannis  suum  cursum:  luna  singulis  mensibus,  deinde  non  cessat  series,  quam  Deus  statuit  inter  diem  efc  noctem:  et  hic  ordo  est  inviolabilis:  praedicat,  sicuti  dicitur  Psalmo  19  admirabilem  Dei  sapientiam.  Proponit  igitur  hic  propheta  ante  oculos  ordinem  naturae,  et  dicit  non  minus  stabile  fore  Dei  foedus  cum  ecclesia  sua,  quam  sit  cum  humano  genere  quantum  attinet  ad  mundi  gubernationem.  Nunc  ergo  tenemus  consilium  prophetae  quum  dicit,  si  irritum  feceritis  foedus  meum  diei  et  noctis,  tunc  abolebitur  foedus  meum  cum  Davide  et  cum  Levitis.  Oblique  autem  perstringit  populi  malitiam,  quia  quantum  in  Iudaeis  erat,  obstreperis  suis  vocibus  pessumdabant  foedus  Dei.  Nam  in  rebus  adversis  statim  illis  in  mentem  et  in  linguam  veniebat,  Deum  oblitum  esse  foederis  sui.  Haec  igitur  incredulitas  notatur  quum  dicit  propheta,  quorsum  vestrae  istae  querimoniae  ?  perinde  est  ac  si  velletis  solem  et  lunam  detrahere  e  coelo,  et  tollere  discrimen  inter  dies  et  noctes,  et  evertere  totius  naturae  legem:  quia  ego  idem  Deus  qui  volui  noctem  diei  succedere,  et  diem  nocti,  etiam  promisi  aeternum  fore  ecclesiae  meae  statum.  Non  minus  ergo  potestis  labefactare  foedus  meum  cum  Davide  quam  generalem  naturae  legem.  Nunc  ergo  tenemus  consilium  prophetae.  Neque  vero  sine  obiurgatione  hoc  dicitur,  quia  maligni  et  ingrati  erant  adversus  Deum  quum  dubitarent  de  fide  et  constantia  ipsius,  quantum  ad  promissionem  de  perpetuo  ecclesiae  statu.  Denique  significat  eos  quasi  caeco  furore  rapi,  quum  ita  in  dubitationem  vocant  foedus  Dei,