7:711
711
CONSENSIO
712
et
exponerent,
alteram
gratiam,
disparem
quidem,
verumtamen
subsequentem
in
ecclesia
Dei
reperirent.
Non
ergo
expositores
eorum
ita
loqui
debent
tanquam
se
ipsi
exponendos
simili
autoritate
proponant,
sed
in
omnibus
sermonibus
suis
primitus
et
maxime
ut
intelligantur
elaborent,
ea
quanta
possunt
perspicuitate
dicendi,
ut
aut
midtum
tardus
sit
qui
non
intelligit,
aut
in
rerum,
quas
explicare
atque
ostendere
volumus,
difficultate
ac
subtilitate,
non
in
nostra
loquutione
sit
causa
quo
minus
tardiusve
quod
dicimus
possit
intelligi.
Tantum
Augustinus.
Cuperem
itaque
ut
loquendi
formis
a
scriptura
quidem
positis,
non
simplicibus
sed
explicatis,
uteremur,
et
ut
nostris
verbis
loquente?
de
sacramentis
tam
clare
et
simpliciter
loqueremur,
ut
nulla
opus
esset
alia
expositione.
Et
placet
hic
quidem
mirum
in
modum
vetus
expositio:
signa
propter
similitudinem
usurpare
rerum
signatarum
nomina.
Sic
enim
aqua
baptismi
visibilis
appellatur
lavacrum
regenerationis:
non
quod
aqua
per
se
ipsam
regeneret,
sed
quia
symbolum
est
vel
obsignatio
regenerationis,
quae
fit
interius
a
Deo
per
spiritum
sanctum.
Appellantur
apostoli
in
prophetis
servatores,
et
lux
mundi
in
evangelio.
Dicit
Paulus
se
generare
Corinthios
Christo.
Sed
idem:
Quis
igitur
est
Paulus,
ait,
quis
autem
Apollos,
nisi
ministri
per
quos
credidistis,
et
ut
cuique
Dominus
dedit?
Dominus
dat
fidem
et
spiritum:
quia
tamen
utitur
opera
ministrorum,
dicuntur
et
hi
gignere,
adde
et
convertere,
sed
in
suo
munere.
Nam
qui
nuncupavit
se
Dei
cooperarium,
idem
clamat:
Dei
agricolatio,
Dei
aedificatio
estis.
Item:
Ego
plantavi,
Apollos
rigavit,
sed
Deus
dedit
incrementum:
itaque
non
qui
plantat
est
aliquid,
neque
qui
rigat,
sed
qui
dat
incrementum
Deus.
Impositio
manuum
erat
symbolum
demissi
vel
demittendi
spiritus
sancti,
quem
nulla
creatura
dabat,
neque
dabatur
propter
ullam
creaturam,
sed
solus
creator
dat
illum
propter
se.
Ita
rursus
Augustinus:
Quomodo
Christus,
inquit,
Deus
non
est
qui
dat
spiritum
sanctum?
Neque
enim
aliquis
discipulorum
eius
dedit
spiritum
sanctum.
Orabant
quippe
ut
veniret
in
eos
quibus
manum
imponebant:
non
ipsi
eum
dabant.
Et
mox:
Denique
et
Simon
Magus,
offerens
apostolis
pecuniam,
non
ait:
Date
et
mihi
hanc
potestatem
ut
dem
spiritum
sanctum,
sed:
cuicunque,
inquit,
imposuero
manus,
ut
accipiat
spiritum
sanctum.
Item:
Nos
accipere
quidem
hoc
donum
possumus
pro
modulo
nostro,
effundere
autem
super
alios
non
utique
possumus;
sed
ut
hoc
fiat,
Deum
super
ipsos,
a
quo
hoc
efficitur,
invocamus.
Haec
ille
Trinit,
lib.
XV.
cap.
2b.
Iam
quod
scriptum
est,
spiritum
sanctum
datum
esse
per
impositionem
manuum,
addatur
e
J
positio
quod
haec
quondam
fuerit
externum
symbolum
et
testimonium
a
Deo
exhibiti
aut
exhibendi
muneris,
et
intelligent
omnes,
Deum
solum
conferre
spiritum,
homines
iubente
Deo
addere
symbolum.
Saltem
ex
libro
meo
de
sacramentis
scripto,
quem
legisti
oh
m,
didicisse
debueras,
me
neutiquam
|