8:710
Imo
quia
huic
negotio
adhibebantur
presbyteri,
ubi
quidam
in
alio
erat
scrupulus,
uni
aut
pluribus
presbyteris
se
ostendebat,
consilium
et
opem
petebat,
confitebatur
peccata
sua.
Illi
resipiscere
hominem
docentes,
et
in
fide
Christi
firmantes,
pro
eo
orabant,
ut
ei
peccata
illa
remitterentur.
Si
veri
erant
Christi
ministri,
quam
plurimum
homini
peccanti
et
infirmo
prodesse
poterat
ipsorum
doctrina
et
oratio,
Galat.
6,
Iacobi
o
et
1.
Ioan.
5.
Peccata
illi
remittebant,
quibus
dixit
Christus:
Quorumcunque
remiseritis
peccata,
remittuntur
eis.
Ministri
Christi
potestatem
habent
reconciliandi
homines
Deo,
et
in
persona
Christi
condonant,
quasi
eius
legati,
ut
tota
ad
Corinthios
epistola
secunda
Paulus
docet,
Ioannes
item
et
Iacobus
locis
iam
citatis.
Hanc
veris
ecclesiae
ministris
perpetuam
inesse
ligandi
et
solvendi
facultatem,
docet
ipse
Christus,
Matth.
18,
ut
quamcunque
rem
duo
ex
illis
orent,
impetrent.
Potestatem
insuper
habent
exercendae
vindictae
adversus
incredulos,
ut
eos
excommunicando
Satanae
et
morti
tradant.
Hanc
autem
potestatem
omnem
exercent
virtute
spiritus,
monendo
et
orando.
Sed
an
satisfactionem
illi
docebant?
Docebant
vere,
faciendos
esse
fructus,
dignos
poenitentia:
furtum
restituendum,
si
sit
facultas.
Docebant,
ieiunio
et
oratione
cohiberi
carnis
lasciviam,
carnem
mortificari,
et
spiritum
vivificari,
eleemosynis
peccatum
redimi,
Deum
pro
singulis
rependere,
et
remittenti
remittere.
Quemadmodum
corde,
ore
et
opere
Deum
offendimus,
ita
poenitentes
corde
dolemus,
ore
confitemur,
et
opere
velut
satisfacimus.
Quemadmodum
opera
mala
spiritum
fidei
exstinguunt,
ita
bona
eum
vivificant.
Spiritum
fidei
peccatis
laesum
velut
restituimus,
veniam
obtinentes
fide
[pag.
659]
ipsa,
quam
talia
opera
aliquo
modo
reficiunt
Atque
ita
ad
peccati
commissi
et
poenae
ipsius
remissionem,
aliquid
faciunt
opera,
ipsi
fidei
adiuncta.
Begenitis
et
fide
iustificatis,
adhuc
superest
haec
peccatorum
quotidiana
remissio.
Peccata
hic
intellige,
a
gratia
Christi,
et
eius
regeneratione,
non
penitus
excludenda,
quae
non
sunt
penitus
ad
mortem.
Papistae
vocant
mortalia
peccata,
quae
in
lege
erant
mortalia,
ex
transgressionis
maledictione.
A
quovis
eorum
aiunt
penitus
interimi
gratiam,
quam
ipsi
fingunt
esse
qualitatem
quandam.
Ita
ipsi
leges
suas,
cum
fictitiis
qualitatibus
observant
Christianis
vero
peccata,
etiam
gravissima,
non
sunt
ad
mortem,
per
sistente
fide:
sed
ad
mortem
sensim
ducunt,
fidem
exstinguendo,
quia
sunt
opera
carnis
spiritui
fidei
contraria.
Haec
est
igitur
confessionis
summa,
ut
in
christiani
hominis
arbitrio
posita
sit,
ad
exstirpandam
conscientiam
malam.
Se
ipsum,
debet
homo
probare,
antequam
ad
coenam
accedat,
et
seniores
in
Christi
doctrina
exercitatos
in
consilium
adhibere,
si
de
re
quapiam
dubitat
Alioqui
mors
etiam
corporalis,
et
poena
alia
temporalis
imminet
indigne
accedenti
{1.
Cor.
ll)
a
quibus
omnibus
liberat
haec
confessio.
Item
a
morte
perpetua
liberat
45*
|