8:71
71
DE
SCANDALIS.
72
utilius,1)
nefariam
tamen
esse
audaciam
dicimus,
quum
legem
homines
imponunt,
quae
animas
religione
obstringat.
Sibi
enim
uni
hoc
iuris
vendicat
Deus,
ut
sit
legislator
ac
iudex
noster
(Iac.
4,
12).
Simul
atrocem
Christo
iniuriam
fieri
dicimus,
dum
parta
eius
sanguine
libertas
ita
in
nihilum
redigitur:
nam
eius
beneficio,
nostra
quam
veteris
populi
conditio
in
hoc
quoque
potior
est,
quod
a
dierum
ciborumque
observatione
manumissi
sumus.
Deinde
spirituale
Dei
regnum
in
cibo
et
potu
esse,
cum
Paulo
negamus
(Rom.
14,
17).
Itaque
prava
superstitione
decipi
homines,
quum
partem
sanctitatis
esse
putant
carnium
abstinentiam.
Denique
nihil
quam
Paulo
subscribimus,
qui
diabolicum
esse
dogma
diserte
pronunciat,
cibos
quasi
pollutos
vetare,
quos
Deus
in
usum
hominum
consecravit,
ut
illis
cum
gratiarum
actione
libere
vescantur
(1
Tim.
4,
3).
Nullius
scandali
tanta
habenda
est
ratio,
ut
res
cognitu
adeo
necessarias
silentio
tegere
liceat.
Nondum
tamen
prorsus
dilutum
est
hoc
crimen,
quia
nos
a
ieiuniis
abhorrere
iactant
adversarii,
quae
passim
Dominus
non
parum
commendat.
Primum,
quum
huic
convicio
satis
reclament
[pag.
92]
libri
uobtri
et
conciones,
in
eius
refutatione
minus
est
laborandum.
Verum
excipient,
nos
fixa
iam
olim
de
ieiuniis
decreta
abrogasse.
Fateor,
et
quidem
seriis
adeo
gravibusque
causis
coactos,
ut
improbissime
faciant,
vitio
rem
pie
iusteque
susceptam
nobis
vertentes.
Ieiunium
quadragesimale
ex
Christi
institutione
fluxisse,
veteri
tritaque
opinione
receptum
erat.
Error
in
speciem
levis,
sed
tamen
error,
et
minime
ferendus.
Quam
stulte
et
insulse
cogitatum
id
fuerit,
quam
temere
creditum,
nullo
negotio
monstrare
promptum
est.
Nam
si
nos
ad
annuum
ieiunium
suo
exemplo
invitare
Christus
voluit,
cur
semel
hoc
tota
vita,
non
quotannis
agressus
est?
Cur
non
statim
ritum
inter
suos
discipulos
instituit?
Cur
non
protinus
ab
eius
resurrectione
apostoli,
quasi
praescriptam
a
magistro
regulam,
servarunt?
Et
cur
nobis
potius
imitandum
Christi
ieiunium,
quam
Moisis
veteri
populo?
Quis
autem
prophetarum
aut
fidelium,
quod
a
Moise
factum
erat,
in
exemplum
traxit?
Adde
nunc
illud
alterum,
esse
eiusmodi
errorem,
qui
nisi
magna
fidei
nostrae
iactura
dissimulari
nequeat.
Miraculo
illo
sancitam
fuisse
evangelii
doctrinam,
quo
certior
esset
eius
autoritas,
nemini
dubium
est.
Itaque
Christum
per
totos
quadraginta
dies
non
esuriisse,
evangelica
historia
commemorat.
Quod
divinitus
gessit
Christus,
ut
doctrinae
suae
reverentiam
supra
1)
Sic
edd.
omnes
inde
a
1551.
Princeps
nescio
quo
pacto:
Etiamsi
confitendi
more
nihil
esset
utilius.
Gallus:
Qu'on
amene
les
utilitez
qu'on
pourra
recueillir,
comme
les
Papistes
contrefont
les
medecins
pour
faire
trouver
leur
defense
bonne
.
.
.
.
|