49:70
titur,
ne
irrita
sit.
Si
hoc
illi
imputatur
in
iustitiam,
sequitur
non
aliter
esse
iustum,
nisi
quia
Dei
bonitate
confisus
omnia
ab
ipso
sperare
audet.
Neque
enim
quid
de
illo
homines
senserint,
Moses
recitat:
sed
qualis
apud
Dei
tribunal
habitus
fuerit.
Abraham
ergo
in
promissionem
oblatam
sibi
Dei
benignitatem
apprehendit,
qua
sibi
iustitiam
communicari
sentiebat.
Hanc
promissionis
et
fidei
relationem
necessarium
est,
ad
statuendam
iustitiam,
intelligere:
quoniam
eadem
est
hic
inter
Deum
et
nos
ratio,
quae
apud
iurisconsultos
inter
datorem
et
donatarium.
Neque
enim
iustitiam
aliter
consequimur,
nisi
quia
sicuti
evangelii
promissione
nobis
defertur,
ita
eius
possessionem
fide
quasi
cernimus.
Quomodo
conciliandus
sit
Iacobi
locus,
qui
nonnihil
contrarius
videtur,
supra
adnotavi:
et
illic
fusius,
Domino
dante,
exponam.
Tantum
notemus,
eos,
quibus
iustitia
imputatur,
iustificari:
quando
haec
duo
a
Paulo
tanquam
synonyma
ponuntur.
Unde
colligimus,
non
disputari
quales
sint
in
se
homines,
sed
quo
loco
Deus
ipsos
censeat:
non
quod
separetur
a
gratuito
Dei
favore
puritas
conscientiae
et
vitae
integritas:
sed
quia
ubi
causa
quaeritur
cur
nos
Deus
amet
ac
pro
iustis
agnoscat,
Christum
prodire
necesse
est,
qui
sua
nos
iustitia
induat
4.
Ei
quidem
qui
operatur,
merces
non
imputatur
secundum
gratiam,
sed
secundum
debitum.
5.
Ei
vero
qui
non
operatur,
credit
autem
in
eum
qui
iustificat
impium,
imputatur
fides
sua
in
iustitiam.
4.
Ei
qui
operatur.
Operantem
vocat
non
quisquis
bonis
operibus
addictus
est,
quod
studium
vigere
debet
in
omnibus
Dei
filiis:
sed
qui
suis
meritis
aliquid
promeretur:
similiter
non
operantem,
cui
nihil
debetur
operum
merito.
Neque
enim
fideles
vult
esse
ignavos:
sed
tantum
mercenarios
esse
vetat,
qui
a
Deo
quidquam
reposcant
quasi
iure
debitum.
Et
iam
prius
admonuimus,
non
hic
disseri
qualiter
vitam
instituere
nos
oporteat,
sed
quaeri
de
salutis
causa.
Argumentatur
autem
a
contrariis,
Deum
non
rependere
nobis
iustitiam
ut
debitam:
sed
acceptam
ultro
ferre.
Ac
Bucero
quidem
accedo,
qui
formam
argumentandi
indicat
non
esse
sumptam
ab
uno
verbo,
sed
ab
integra
sententia,
in
hunc
modum:
Si
quis
sit
qui
promereatur
aliquid
opere
suo,
res
promerita
non
imputatur
illi
gratis,
sed
ut
debita
redditur.
Fides
reputatur
in
iustitiam,
non
quod
ullum
a
nobis
meritum
afferat1),
sed
quia
Dei
bonitatem
apprehendit.
Ergo
iustitia
non
debetur
nobis,
sed
gratis
confertur.
Nam
quia
nos
precario
iustificat
Christus
per
fidem,
semper
in
ea
nostri
exinanitionem
considerat
Paulus.
Quid
enim
credimus
nisi
Christum
esse
expiationem,
ut
nos
Deo
reconciliet
?
*)
aliquid
tale
promereamur.
|